Bilmece
Ne çok kaybettiklerimiz
Ve ne de çok beklediklerimiz
Ufka dikip gözlerimizi,
Dilekler dilediğimiz
Gülüşüne bin can verip,
Bir bile alamadığımız
Ve ne çoktu bel bağladığımız
Sonu hüsrana denk gelen.
Kaybolmuşluklarımız vardı, bile isteye
Gözlerimizi kapar gibi yapıp
Görmediklerimiz
İçimizde bir his belirirdi aniden
Çarpardı kalbimiz delice
Sıralanırdı sorular;
Bir sen ,bir ben, bilmece
Gel desek, gururu bırakıp
Takınıp şirinliğimizi, en yalın haliyle
Gelir miydi dersiniz?
Unutsaydık adını, ya da anmasaydık
Anlatır mıydı varlığını?
Titreyen sesiyle
Ya da bir ses fısıldasaydık
Rüzgârın kulağına
Es efil efil! Diye
Varır mıydı sevgiliye
Kimbilir...
Kendine bile anlatamazken kendini
Başkası nasıl anlayabilirdi ki
Sevilen bile olsa....
(
Bilmece başlıklı yazı
Şenay DEMİRCİ tarafından
20.03.2011 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
