/...Göç, 1978 Yýlýnda Kýrcaali tren garýnda ,gecenin alacakaranlýðýnda kalkan bir utanç treninin ardýndan "SARI GIZANIM" diye baðýran bir annenin arda boylarýnda býraktýðý acý bir çýðlýktýr.../

Meriç Tuna
Adým Meriç Tuna!
Sarý saçlý, mavi gözlü, beyaz yanaklý,
Yamalý entarimle kara lastiklerime,
Gözümden eksilmeyen damla bulutlarýmýn eþlik ettiði
Eskiden kalan yýrtýk resimlerde
Ve hayal meyal anlatýlan o An'larda annesini arayan bir Pomakinka'yým.
Ömrüm geçmiþimi aramakla geçti.
Sene bin dokuz yüz seksenler,
Mevsimlerden kara kýþ, aylardan Ocak'tý.
Hayatýmýn ilk kartopunu sýkýyordum pamuk yumruklarýmla
Kardan adamlar yapmýþtým düþlerimde yoðurulmuþ...
Daha küçük bir çocuktum.
Ýnsanlýðýn da kardan yapýldýðýný
Çabucak eridiðini bilmiyordum ben o zamanlar.

/Bir ses.../

Evimizin bahçesinde ki kardan adam erimemiþ,
Rüyalarýmý süsleyen hayallerim gibi yýkýlmýþtý.
Annemin kucaðýnda buluvermiþtim kendimi.
Anlamaya çalýþýyordum olup bitenleri,
Korkuyordum...
Ýnsanlarýn çýldýrýrcasýna feryat figan içinde
Gözyaþlarý fýþkýrmýþtý pýnarlarýndan.
Meriç dolmuþ taþýyor, delirmek üzereydi, isyan ediyordu bu insansýzlýða.
Elinden bir þeyler gelmiyordu.
Ýþte buna dayanamýyor
Önüne kattýðý her þeyi yerle bir edip,
Sonsuzluða akýyordu.
Delirmiþçesine gidebildiði her yere...

/Bir ses daha.../

Sýra bizim eve gelmiþti,
Kapýmýz kýrýlmýþ kardan insanlar evimize girmiþ,
Karþý çýkan babamý ve anemi tartaklamýþlardý.
Bütün hayatýmýzý, anýlarýmýzý, eþyalarýmýzý tek bir bavula koymamýz emredilmiþti.
Köy meydanýnda topladýklarý Biz'leri uzun bir yürüme yola çýkarmýþlardý.
Sanki kapý dýþarý ediliyorduk
Sanki ölmeye götürülüyorduk
Biz bu vatanýn insanlarý deðil miydik?

Adým Meriç Tuna!
Ben daha çocuktum o zamanlar.
Yaþayamadýklarýmýn yerini alan gözyaþlarým da yeþeren fidan olup
Draginova çayýrlarýnda büyüyememiþtim.
Annemin kokusunu koklayamamýþtým.
"Anne" demenin haricinde dilimi konuþamýyordum.
Annemin diktiði papatya sarýsý entariyi giymeye bile vaktim yoktu
Belki de hiç giyemeyecektim...
Oysaki þanslýydým,
Yaþýyordum
Ve hayattaydým...

Ama artýk çocukluðum gök kuþaðý gibi renkli deðildi.

/Sonunda yolculuk bitti derken
O eski ahýrdan bozma vagonlara ite kaka hayvan istifi doldurulmuþtuk
Aç, susuz ve yorgunduk...
Pis kokular, nem, rutubet, paslý demirler...
Gýcýrdayan hantal raylardan yavaþ yavaþ kayýyorduk
Týpký mal ya da para karþýlýðý takas edilip satýlmýþ hayvanlar gibi.../

Adým Meriç Tuna!
Ben daha çocuktum o zamanlar
Þimdi yirmi sekiz yaþýndayým
Evli bir çocuk sahibi, çocukluðunu arayan bir çocuðum hala...
Annemin adý Meriç, oðlumun adý Meriç.
Onun çocuðunun adý da Meriç olacak
Zaman gelecek çocuðumla, çocuklarýyla
Ve onun da çocuklarýyla Draginova'ya gideceðiz.
Mezar taþlarýmýzda da Meriç yazacak.
Ýþte o zaman;
Meriçler Meriç'le,
Tunalar Tuna ile buluþacak
Ýþte o zaman;

Eskisi gibi o þehvetli günlerine kavuþacaklar.

Þimdi buram buram burçak kokan
sadece adýný bildiðim Sazlýmalkoç'un, atalarýmýn çivit mavisi evlerini,
Tarlalarýný, daðýný, taþýný, özümü
Ve en deðerlisi "caným annemi" benliðime dair özlemlerimle arýyorum.
Aramak, bulmak için umutlarýma kýna yaktýðým gençliðim
Beton duvarlar arasýnda sýkýþtý.
Sað yaným memleket hasreti, Sol yaným yitip giden yaþayamadýðým çocukluðum...
Ortasý ise annemin yoksunluðu...
Ortada kala kaldým anne, boðulmak üzereyim.

Gel de kurtar beni anne.

Adým Meriç Tuna!
Öldüðümde geri vermek üzere ödün(ç)aldým
Meriç ah Meriç...
Nice canlar aldýn Meriç...
Adýna nice türküler koþulan,
Þiirler yazýlan Meriç...
Yine coþkulu mu, yoksa durgun musun?
Yine çocuk mu, yoksa delikanlý mýsýn?
Ya da büyümüþ bir adam mýsýn?
Kim bilir ki...

Benim adým Meriç Tuna!
Þimdi kaybettiðim annemi arýyorum
Annesine sarýlan çocuklarý kýskanýyorum
Delik deþik oldu bu yüreðim.
Rengimde sen, ruhumda sen...
Ýnancýma teslim oldum.

Anne, hadi söyle bana
Bak yanýndayým iþte, dizlerine de sarýldým.
Kalk hadi;
Bana Meriç'i anlat, köyümü anlat
Anne...

Önce memleketim sonra sen terk-i diyar ettiniz
Benden ve benim dünyamdan.
Anne duyuyor musun beni?
Anne duy sesimi..
Anne...

Duy sesimi ne olur?

Özledim seni...

Not1:Þiirkolik Anneler Günü Þiir Yarýþmasý Birincisi ve 11.05.2009 tarihinde günün þiiri seçilmiþtir.

Not2: Bu þiir, zorlu bir göç sýrasýnda annesini kaybeden POMAK kýzýn hikayesidir...(Bu þiirimsi öykü Düzce Belediyesi Sanat ve Bilim akademisinden Dilek karaaðaç'ýn isteði üzerine sipariþ ile yazýlmak üzere bir orotoryo için hazýrlandý. Kendisi bir pomaktýr. Ve þiirimsi öyküde anlatýlanlar gerçektir. Yazýnýn orjinali beþ sayfadýr. Þiir olsun diye bu kadara kýsaltabildim. 25 Nisan 2009 tarihinde Manisa'nýn Karaaðaçlý Belediyesinin düzenlediði 3. Balkan Türkleri Þöleninde orotoryo (müzikal tiyatro) olarak sahnelenen oyunda kullanýlmýþtýr.Oyunda oynayan: Dilek Karaðaç, Fisun Ardýç, Erçin Keleþ, Kaðan Kaya, Büþra Toprak ve müzik öðretmeni Korhan Doðan'a teþekkürlerimi sunuyorum...

NeYzEn..



Bülent Kaya