Gece karanlýðýnda gündüz beklediðim gibi bekledim

Umudunu kesmeyen bir anne gibi bekledim

Uzanmadan, utanmadan her saniye annesine seni seviyorum diyen gibi haykýrdým

Türkülerin sesleri gibi gizemli sözler döktüm sözlüðüme

Ama bulmadým bir türlü söylemediðimin anlamýný

Haykýrýdýðým halde söyleyemiyordum

Anlatamýyordum içimdeki hasreti

Yazdýðým halde okuyamýyordum

Anadolu'daki sazlarýn sesi gibi güzeldi

Ýçimden gözlerimi yakan

Zincirlerle baðlamaya çalýþtýðým

Her seferinde baðladýðým halde kaçýrdým

Diyarbakýr surlarýndan daha saðlam

daha sert ve daha çok sevgiye muhtaç olan sevgimi kaybettim

SEVGÝLÝ................

Annemin hasreti gibi içimi yaktýn

Dünyanýn padiþahý gibi her gün günüme gün kattýn

Her defasýnda da içimde acýmsý bir tatlýlýk duydum

Her ne kadar gündüzken karanlýða battýðým halde

Yine karanlýkta bekleyeceðim o muhteþem anlarý

SEVGÝLÝ....

Her insan doðar ve ölür

Ama bu zaman diliminde bir tek þeyi tanýr ve kölesi olur

O da beni terk ederek karanlýða mahkum eden sevgidir....

Unutma sevmek

Var olmaktýr

Ýnsan olmaktýr sevmek......