Sabah kalktým çok sevinçliydim. Çünkü o gün doðum günümdü. Sonra sevincim sönüverdi. Çünkü kimsenin umrunda deðildi bi köþeye çekilip aðlamaya baþladým. Bu mutsuzluðumu tek kiþi farketmiþti. Ve nedenini de biliyordu çünkü o hatýrlýyordu o benim yaþlý babaanneciðimdi. Saçlarýna aklar düþmüþ bana gülümseyerek bakýyordu. Ve gitti o da gitti o da umursamadý sanýyordum ama yanýlmýþým. Babaannem bahçeden bir çiçek koparmýþ bana doðru geliyordu þaþýrmýþtým bi okadar da sevinmiþtim. Bana verdi çiçeðin yapraklarýnýn arasýna da para koymuþtu. Aðladým çok sevinmiþtim. Ýçlerinden bir tek o beni önemsemiþti. Boynuna sarýldým onu ne kadar sevdiðimi bir kez daha dile getirdim. Ve bir kez daha anladým ki ben onu çok seviyorumm...