Gözlerim görmez,
Ve ellerim tutmaz oldu.
Büküldü belim, aðardý saçlarým.
Bir zamanlar bu daðlar benden sorulurdu,
Þimdi bir zamanlarla baþlayan masallar uyduruyorum,
Þeker þerbet torunlarýma.
Çocuklarým büyüdü,
Hepsini evlendirdim, torunlarým oldu.
Bir zamanlar buralarda efelik ederken ben
Torun maskarasý oldum þimdi.
Þikayetçi deðilim,
Yalnýzca þaþkýným.
Zaman akýp gitmiþ, hayat ta öyle,
Ýnsanlarda.
Sanki bir ben kalmýþým geriye.
Ölüm hala uzak gelse de
Hep öyle gelir ya hani,
Ondan hissettiðim bu uzaklýk.
Önce aðabey oldum, sonra amca, sonra baba, þimdi de dede.
Arkadaþlarým öldü bir bir.
Bir ben kaldým sanki geriye.
Yaþlýlýkmýþ yalnýzlýðýn ahbabý.
Arada sýrada çocuklar geliyor,
Sayelerinde torunlarýmý görüyorum.
Hala arýyorum Kerime’yi.
Çocuklarýmýn anasý, benim hayat arkadaþým,
Sensiz olmuyormuþ,
Sensiz zor oluyormuþ,
Sensiz yapamýyormuþum.
Biliyorum geç oldu,
Geç te anladým.
Yakýnda gelirim yanýna,
Þimdi uzak gelen ölümle.
Seviyorum seni,
Benden önce gitsen de,
Ben sensiz býraksan da.
Unutamýyorum seni.
Ömrümü baharýydýn biliyorsun,
Sen gittin, sonbahar kaldý geriye,
Ardýndan ölüm…