Ayrýlýk; ömrünün en güzel zamanlarýný çalýp gider gibi, bir ömrün yýllarýný bir günde siler gibi, vicdansýzdýr. Bakmaz nasýl kanar yürekler, o sadece vurup geçer.

Kim ayrýlýk acýsý çekerse, ruhu cehennem gibi yanýyor demektir. Hiçbir ateþ, hiçbir sýcak o ruhun azabýna denk gelemez.

Yokluðun, yalnýzlýðýn, kaybetmenin sembolüdür ayrýlýk. Bu yüzden acýsý bu kadar büyüktür. Basit bir terk ediþ deðildir aslýnda arkada kalanýn hissettiði, bütün kaybediþlerin toplamýna acýyordur içi.

Ayrýlýk acýsý, bedende çýkmýþ bir kasýrga gibidir. Geçtiðinde ayakta duran hiçbir þey kalmayacaktýr. Her þey yerle yeksan olmuþ, daðýlmýþ ve kullanýlmaz durumda olacaktýr. Depremden çýkmýþ hasarlý þehirler gibi, uzun zaman alýr yeniden yapýlanmasý yüreðin.

Ayrýlýk acýsý, baþka acýlarla mukayese edilemez çünkü varlýða raðmen yokluk çekmek demektir. Sevdiðinin, senin içinden kopmuþ bir yarýnýn, kanýnýn, canýnýn feda edilmesidir. Bu yüzden, ayrýlýk acýsýný hazmedemez insan. Kendin saydýðýný, þimdi yok saymak kalleþliðine kolay alýþabilir mi yürek?

Ayrýlýk, hangi dilde, hangi dinde, hangi ülkede, hangi yürekte yaþanýrsa yaþansýn, ayný þekilde acýtýr. Ve bu acýyý çeken herkes aþktan ümidini kesmeye yemin etmiþtir. Ve yine bu acýyý çeken herkes, þöyle dolu dolu bir küfür sallamýþtýr aþkýn tam ortasýna. Ve yine bu acýyý çeken herkes, gün gelir, bütün yeminlerini unutup yeniden düþer aþka….


Zehra Elif Can