Bilmem ki neyin farkındaydın
Nefesin ulviyetine inanan bir canmıydın, nerde kaldın
Sabrın ve kanaatin de bir sınırı var, insan olan zafiyet yaşar niye inanmadın
İman, taat içindir, kulluk iksirinde ki ahenktir, aşka vakıf olmazsa niye şevksizdir
İnsan, hissiyatıyla yaşar
Umutlarıyla nice kapıları zorkar, niye hayal kurar
Kalbin halinden anlamayan bir canan nasıl gönül yakar, feyzini hicrana koyar
Kul olan anlaşılmak için sabrın harında nefes alan bir nazar, yoksa umut niye var
Gönül sırr-ı ummandır
Yalnızca farkı anlamak adına irfan adına aşinadır
Anlamaktan korkan, taklit üzre yol alan, aklın, izanın arını anlamayan kim vardır
Kalp ne müthiş kitaptır,şehredilmedikçe yalnız kan popalayan nedenli bir organdır
İnnanmak, kanmaktır
Aklın ve iraden için tercih ettiğin bir kanaattir
Kolay olana talip olmak, hiç tahkik etmeden teslim olup kurtulmak niye zandır
Ferasat ve ihsan bu manada kapalıdır,ilim merakın turabıdır,iman aşk-ı cenahtır
Hangi çiçeği koklasam
Kopartmadan manasında ki derinliğe gark olsam
Suskun nazarların hicranını kalbimin vecdiyle ve ehliyet saikiyle anlasam
Ağlamak için hiç korkmasam, nederleri umarsamadan açık bir şekilde yakarsam
Ruhumun firkatine aksam
Verdiğin sözleri hiç unutmadan ömrümü adasam
Lakin bu insacamımı aşkın vecdiyle yaşasam, yalan olan hayallere dalmasam
Her nefesin acizliğine müdrik olarak münasepet kurup, hiç kimseyi yargılamasam
Ne kadar ön yargım varsa
Ruhumu esir eden bir halin müdavimi olaktansa
Şekliyet üzre yaşamak bilmem mki ne kadar maksadıma sadık kılan nazarsa
Hüzünle avunmasam, hicranla yol almasan,artık içimde ki burukluktan kurtulsam
Suskun sokakların halinde
Düşen yaprakların sararmış sessiz hallerinde
Toprağın lal olan dilinde, ağacın umut vadeden ve sevdalaşan köklerinde
Yazılmış ayetleri okusam, ibretin vecdiyle ayılsam, ümitlerimi bir an bırakmasam
Mustafa CİLASUN
