yürüdüm sokaklarına istanbulun;
sadece ben ve senin bendeki silüetin,
vuruldum kalbimdeki sana ait noktadan,
kaderin hasret namlusu tarafından.
sen yokken çile şehrim ıstanbulda...
yürüdüm sokaklarında ıstanbulun
yalnızlaştım,zaman durdu bir lahza
mekan soyutlaştı, yokluğunda,
başımı koydum ellerimin arasına;
aklım gitti, kalbim gitmişti...
seni sordum boşluğa,havaya
çevirdim başımı sağa,sola
sordum omuzlarımda duran şahitlere
beni gördüm aldığım cevaplar dahilinde...
yürüdüm ıstanbulun sensiz sokaklarında
ağladım;gözyaşlarım ıslattı ıstanbulu
ıstanbul ağladı gözyaşlarımla
hasretine bir de cıgara yaktım sevgili,
sen tütüyordun cıgaramın dumanı...
seni çekiyordum her nefeste...
çağırdım celladımı mecnunî;
fermanımı istedim, fermanını istedim ıstanbulun
ruhumu elime aldım, titredi ıstanbul
buğulu gözlerimde son kez hayalin,
yumdum gözlerimi SEN adına,
ve YÂR şahidim olsun ıstanbul,
istanbul sensiz öksüzdü....
İSMAİL ARSLAN /İSTANBUL...
