Trakyanýn bir köyünde dünyaya geldim. Bu topraklarda köyün ekmeðini yemiþ, suyunu içmiþ, havasýný solumuþtum. Yoksulluk içinde büyüdüm. Babam yetim kalmýþ fakirlik çekmiþ, bir sürü çocukla anasý tek baþýna zor günler geçirmiþti. Rahmetli ninem senelerce kýzanlarýna tek baþýna bakmýþ, yeri gelmiþ bir sini kaçamaðý on kiþi paylaþmýþtý. Yeri gelmiþ aç yatmýþlar, her türlü zorluklarla mücadele etmiþlerdi. Paylaþmayý, sevgiyi ve sabýrlý olmayý hayat onlara öðretmiþti.

Çocukluk yýllarýma baktýðýmda bizim evde fakirliðin yanýnda eksik olan bir þey daha vardý sevgi. O senelerde ve daha sonra ev de küfür (sövme, sayma) eksik olmaz, devamlý sinir harbi yaþanýrdý. Gerçek sevgiyi paylaþmak, dostluðu paylaþmak hiçbir zaman kýsmet olmadý, yýllar sonra anladým… Kardeþin, kardeþi kýskandýðýný, hayat hakký tanýmadýðýný, bencilliðin ve her olaya karþý duyarsýzlýðýný gördüm.

Miras kavgalarý; ömür boyu kardeþlerin arasýnýn açýlmasýnýn ve bozuk kalmasýna neden olurdu. Hatta birbirlerinin hastalýðýna ya da ölümünde cenazelerine gitmeyen insanlarý gördüm. Yaný baþýmýz da dip dibe yaþadýðýmýz komþularýmýzdan kalben kilometrelerce uzak, iliþkimizde çok zayýftý. Bir mal kavgasý, bir arsa kavgasý mala karþý aþýrý heves, malý mülkü bütün insani deðerlerin üstünde görme sevdasý… Hiçbir zaman bizim ailede de bitmezdi. Oysa bir amansýz hastalýk, ölüm her zaman ensemizdeydi, bunu bizler unutmuþtuk.

Komþularla birbirimize selam vermeye dahi çekiniyorduk. Adamý mal varlýðýna göre deðerlendirme hýrsýmýz, akrabalýða göre deðerlendirme ön plana çýkmýþtý. Bir kiþi devamlý bir þeyler veriyorsa iyi kiþiydi. Sevgi, komþuluk ikinci plandaydý. Açýkçasý köyde bir laf var donuk (soðuk) bir kiþilikteydik ya da karþýmýzdakini öyle görüyorduk.

Zenginliði bir meziyet bir güç gösterisi insanlara yukarýdan bakma, fakir insanlarý küçümseme, hakaret vari konuþma, dalga geçer tarzda konuþmalarý gördüm.

Bencilliðim, hep kendimi düþünme benim karakterim olmuþtu, bundan vazgeçemiyordum. Aldýðým 2-3 kuruþluk mal bile olsa parasýný yada borcu her zaman ödeme taraftarý deðildim. Bunu bir kâr yada esnafý keriz yerine koyuyorum diye düþünüyordum. Oysa kendi kredimi ve insaný vasfýmý bitiriyordum.

Bu topraklarda baþka birilerinin de yaþamasý gerektiðini, onlarýnda bir hayatý olabileceðini, zaman gelecek gençlikte ayný kýza aþýk olabileceðimizi, ayný þarkýyý isteyebileceðimizi unuttum... Yaþam sanki sadece ben merkezliydi… Oysa çook yanýlmýþtým.

FAKÝRLÝK

Ahýrda var bir inekle eþeðim/
Yünüm yoktu ottan yapýldý döþeðim/
Engelleri bilmem nasýl aþayým/
Fakirlik önümde duruyor benim./

Ayaðýmda kara lastik gezerim/
Soðuklardan titrer dudak büzerim/
Konu, komþu, akrabayý üzerim/
Fakirlik sýrtýmda kanýyor benim./

……….

Hoþça kalýn! Mutlu kalýn!

Kaynak
Þiir: Ali Yýldýrým Hançýlý
http://www.antoloji.com/fakirlik-17-siiri/