Canım benim ciğerimin içi
Yıllarca sımsıkı sarıp sarmaladığım
Yavrularımın anası
Bu günleri görecekmiydik
Seninle yıllarca neler çektik
İster istemez gözümün önünden geçiyor
Hani derler ya
Dünyada mekan ahirette iman
İnsanın kendi evi gibisi yokmuş meğer
Gezdiğimiz yerlerde oturduğumuz evler
Genişti ama bir odasında soba vardı
Şansımızdan uzun kış gecelerinde
O sıcacık odada yatamıyorduk
Halbu ki şark dönüşü
Görev yaptığımız yerlerden
Bir ev alabilirdik
Nasıl aklımıza gelmedi
Bunca yıldır elin evlerinde
Laf yememek için daralıyorduk
Duvarlarına bir çivi dahi çakamıyorduk
Şimdi evimizin bütün kapılarını açık bırak
İstediğin yerde yat yuvarlan
Kimsenin ağız kokusunu duymazsın
Balkona sıra sıra diz çiçekleri
Keyfimizce okşarız yapraklarını
Resim bile çizerim evin duvarlarına
Kim ne diyecek
Aklımıza ne gelirse asarız
Gözümüz, gönlümüz açılır
Tam da güneşin doğduğu tarafta mutfağımız
İstersek karşıki dağlara bakarız
Olur olmaz hayaller kurarız
Oh be hayat varmış
Sen şimdi getir bakalım bir demlik çayı
Bir tabak dolusu pastayı
Ne varsa donat bakalım masayı
Sonra da geç şöyle karşıma
Yüzüne bakayım doyasıya
Kimseler yokken...
25.02.2012
(
577- İnsanın Kendi Evi başlıklı yazı
Necmi Yaprak tarafından
25.02.2012 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
