Baþlamadan biten bir oyunun rüyasýný görürken uyandýk. Çevremizi kaplamýþtý gerçeðin aynasý. Yoktu artýk riya, yoktu artýk korku. Dedik ki “Söylemeyelim bazý þeyleri, istemiyoruz duyulsun bütün güzellemeleri.”

 

     “Olamaz!” deniliyordu sertçe bize, zira verecekmiþ hesap herkes gerçeðin aynasýna. Kurtuluþ yokmuþ, kimse geçemezmiþ esas yüzünü belli etmeden; ama biz görmüþtük dökülen sýrlarýn arasýndan gizlice süzülen. Gururumuza yediremedik, söyleyemedik yalan. Son bir ümitle haykýrdýk bir kenardan: ”Kalsýn bir sýr olarak söylediklerimiz, örtülsün aðýr bir örtü ile þikâyetlerimiz.”

 

     Denmemeliydi bu; güya yoktu ayýrým, yoktu kayýrým böylesi bir sýnavda. Naçar ilettik deyiþlerimizi:

 

     “Biziz anasý kötülüklerin, biziz yaratýcýsý çirkinliklerin. Karþýyýz her iyiye, taraftarýz her kötüye; sevemeyiz kimseyi, kirletiriz her yeri. Yoktur hakkýmýz yaþamaya; ama yine de sýðýnýrýz güçlü gölgelere.”

 

     Tevazu gösterip de çok azýný söylemiþiz meðer. Bize layýkmýþ neler neler! Bulunmuþtu asýl suçlu gerçeðin aynasý sayesinde, gülüyordu aynanýn köþesinden bir kýrpýntý, bize diyordu:

 

     “Terk et çabuk bu dünyayý, kirletme pisliðinle burayý!...”