Keltepe’ye çýkmýþlardý. Manzara harika, tabiat mükemmel, Aðustos sýcaðýnda burada tam bir yayla havasý vardý. Her sey mükemmeldi, yiyip içip eðlendiler. Çaylarýný içerken sohbet koyulaþtý. Aslý “Evrenin yüce yaratýcýsýna þükürler olsun, ne güzel bir gün geçirdik. O istedikten sonra bütün her þeyi insanoðlunun emrine verir, yeter ki insanoðlu istemesini ve þükrünü bilsin” dedi. “Bakýn benim ne otomobilim var, ne de bu geziye özel çýkacak kadar varlýðým. Kâinatýn sahibi bana sizin gibi arkadaþlar verdi ve ben de sizin vesilenizle, O’nun izniyle bu güzel günü yaþadým. Hepinize çok teþekkürler” dedi.

Hakan ise baba ve dedesine çok þey borçlu olduðunu, onlarýn sayesinde istediði arabaya binip istediði her þeyi alabildiðini ve istediði her þeye onlarýn sayesinde kavuþtuðunu söyledi. Aslý Hakan’a dönerek, “Hakan onlar çalýþtýlar kazandýlar ama veren Yüce Allah’týr. Önce O’na, sonra da babanlara teþekkür etmelisin, sakýn bana kýzma” dedi.” Çünkü o istediðine iþtediði kadar verir ve istediðinden de hepsini bir anda alýr. Yani Hakan kâinatýn Yaratýcýsý isterse, senin arabaný, villaný, babanýn fabrikasýný, hatta bizim bütün varlýðýmýzý bir anda yok edebilir. Onun için dedim þükrümüz önce ona olmalý diye”. Hakan kýzmamýþtý ama bu sohbet pek hoþuna gitmemiþti. Aslý’ya þöyle bir soru yöneltti: “Diyelim ki kaza yaptým, bana bir þey olmadý arabam gitti, evim var… Diyelim ki evim yandý, arabam ve fabrikam var. Hepsinin bir anda kaybolmasý biraz zor gibi…”.
Aslý þöyle devam etti. ”Evreni yaratan, ona bu varlýklarý bizler için gönderen Yüce Mevlamýn bizim gözümüze görünmeyen melekleri var, onlara verdiði emirleri onlar anýnda yerine getirirler, ne fazlasýný yaparlar, ne de azýný”.

Hakan’ýn maneviyatla çok ilgisi olmadýðý için bu ifadeler ona biraz tuhaf geldi ve anlamadan þu sözler aðzýndan dökülüverdi. “Aslý, çalýþmalý insan. Senin baban ve deden de benimkiler gibi çalýþsaydý þimdi senin de aracýn ve villan olacaktý. Meleklerden her þey beklenmez ki”. Aslý çok üzülmüþtü. “Hakan ben halimden çok memnunum ve çok mutluyum” dedi. “Sadece sana biraz manevi pencereden bakasýn diye demiþtim bütün bunlarý. Kusura bakma Seni üzdüm ise affet” dedi. Bu güzel gün için Hakan’a ve arkadaþlarýna teþekkür etti. “Bu güzel Agustus gününü hiç unutmayacaðým” dedi. Çantasýndaki günlük defteri geldi aklýna ve onlarýn yanýnda “16 aðustos hayatýmýn en güzel günü” diye yazmayý da unutmadý. Vedalaþýp ayrýldýlar.

Aslý eve geldi. Yalova’nýn mahalleleri arasýnda kendilerine has, küçük bir evleri vardý. Kapýda annesi karþýladý onu. Kýzýný mutlu görünce o da mutlu olmuþtu. Gününü özetleyerek anlattý annesine. Hakan’dan bahsetti. Onu sevdiðini, beðendiðini fakat, manevi bilgisinin çok az olduðunu, ona yardým etmek istediðini söyledi. Annesi gülerek “yoksa gönül iþi mi” dedi. “Yok anneciðim, iyi bir çocuk ama manevi tarafý eksik, yardým etmek lazým. Bu bizim insanlýk görevimiz”.
Saat 22:00’a geliyordu Aslý annesine iyi geceler dileyip yattý. Gündüz hem eðlenmiþ, hem de yorulmuþtu. Yataða uzandýðý gibi uyudu. Gecenin ne zamaný olduðunu bilmiyordu. Büyük bir gürültü ile uyandý. Sanki dünya yýkýlýyor, neye uðradýðýný þaþýrmýþ halde, evin beþik gibi sallandýðýný ve üzerine düþen bazý maddelerin olduðunu hissetti. Kalbi korkudan yerinden çýkacaktý sanki. Birden anne ve babasýný hatýrladý. Þehrin her tarafýndan çýðlýklar yükseliyordu. Annesi ve babasýnýn bulunduðu odaya koþtu. Üzerlerine düþen elbise dolabýný zorlukla saða kaldýrdý. Þükürler olsun yaþýyorlardý. Dýþarý fýrladýlar. Þehirde büyük bir çýðlýk ve toz bulutu vardý. Aslý, annesi, babasý dahil herkes aðlýyordu. Bir süre sonra deprem olduðunu anladýlar. Sýkýca birbirlerine sarýldýlar. Aslý’nýn annesinin bir kolu feci þekilde aðrýyordu. Aslý olayý ufak çiziklerle atlatmýþtý.

Sabah olunca yaralýlar hastanelere kaldýrýldý. Kurtarma ekipleri hýzla çalýþmalara baþladýlar. Aslý annesiyle hastanedeydi. Hastane yaralýlarla dolup taþmýþtý. Baðrýþmalar, çaðrýþmalar durum dayanýlacak gibi deðildi. Aslý dua ediyor, Allah’a yalvarýyordu. Herkes için, annesi ve babasý hayatta olduðu için. Zaman zaman da aðlýyordu. Þehirde gördüðü yýkýk binalar ve onlarýn enkazlarý altýnda kalanlarý düþündükce tir tir titriyordu. Bir ara hastanenin penceresinden dýþarýyý seyrederken annesinin bulunduðu odaya her tarafý yara bere içinde bir hasta gelmiþti. Baðýrýyor, aðlýyordu. Bu sesi tanýr gibi oldu Aslý. Kafasýný o tarafa çevirdiðinde ne görsün, bu kiþi dün beraber Keltepe’ye gittikleri Hakan’dý. Hemen yanýna koþtu, geçmiþ olsun dileklerini iletti. Birbirlerine sarýldýlar. Hakan durmadan aðlýyordu. Aslý ona moral veriyor “bir þeyin kalmayacak, korkma!” diye teselli vermeye çalýþýyordu. Hemþire, Hakan’a sakinleþtirici iðne yaptý ve Hakan rahat bir uykuya daldý. Aslýda babasýnýn yanýna eve gitti. Annesi iyi idi, kolundaki kýrýk alçýya alýnmýþtý ve oldukça rahattý.

Bir kaç saat sonra Aslý tekrar hastaneye geldiðinde Hakan’ý kendine gelmiþ buldu. Hakan “yýkýlan villanýn tuðlalarý arasýnda sýkýþýp kaldýðýmda, Aslý beni kurtar diye sana baðýrdýðýmý hatýrlýyorum ama sesimi ulaþtýramadým. Sonra ne oldugumu hatýrlamýyorum. Sonrasýnda da kendimi burada buldum. Sizi dün tanýmýþtým ve yine ilk yanýmda olan sizdiniz. Ne kadar teþekkür etsem azdýr. Annem ve babamdan bir haber alamýyorum, ne yapmalýyým Allah’ým ne yapmalýyým?”diyordu Hakan.

Sonraki gün hastanede yataða çok ihtiyaç olduðu için Aslý annesini eve getirmiþti. Hastanede daha acil hastalara yer açýlmalýydý çünkü. Yýkýlmayan tek katlý evlerinde annesine babasýna bakýyor ve yaralýlara dua ediyordu. Üç gün sonra Hakan’a bakmaya gittiðinde, Hakan annesinin babasýnýn öldüðünü ev-araba neleri varsa yerle bir olduðunu Aslý’ya anlatýrken “Aslý bu gece hep bana o gün söylediklerini hatýrladým. Ben ne kadar da büyük konuþtum, bir kaç saniyede her þeyim gitti. Hiç bir þeyim ve hiç kimsem kalmadý. Rabbim beni affetsin sen de affet, ne olursun beni yalnýz býrakma” dedi. Bunlarý duyan Aslý aðlamaya baþlamýþ Hakan’a sýkýca sarýlmýþtý. Hakan’a söz verdi ve iyileþince onu býrakmadý. Annesine babasýna durumu anlattý ve Hakan’a sahip çýktýlar. Ýlerleyen günlerde de bu arkadaþlýðý beraberliðe çevirdiler. O günü ve anýlarýný hiç unutmadan birbirlerine güç vererek yaþamlarýna devam ettiler.

Halil Aktas 10 Nisan 2010