Özkan bir þirkette muhasebeci olarak çalýþýyordu. Her sabah evinden çýkar iþ yeri birkaç km ilerde  olduðu için, iþine yaya giderdi. O sabah kalktýðýnda, lüzümsüz bir nedenle eþi ile tartiþtý ve evden eþine sinirlenerek, allaha ýsmarladýk demeden çýktý. Asabý bir þekilde yolda yürürken her gün ilk gördüðü kiþiye tebessüm eden Özkan’ýn yüzünden düþen bin parça oluyordu. Ýlk gördüðü kiþi gecmiþtý bile Özkan selam bile vermeyi unutmuþtu.

      Dalgýn dalgýn giderken bir ses ‘’ne o Özkan neyin var, böyle gidersen benide görmiyeceksin’’ dedi.
Dýkkatýný topladýgýnda baktýki komþusu Hüseyin amca
Özkan özür dileyip yoluna devam etti. Yürürken önünde kaldýrýma iki güvercin kondu. Birbirleriyle o kadar güzel oynuyorlardiki adeta birbirini okþuyor, kokluyorlardý. Özkan yaklaþinca uçtular fakat az sonra yine önünde konup birbirlerini sevmeye devam ettiler. O yaklaþýnca yine uçtular, daha sonra yine Özkanýn önündeki kaldýrýma konup birbirlerine sevgi gösterileri yapýp opüþtüler adeta. Özkan birden durdu. Bu bana bir mesajdir dedi ve gerisin geri evin yolunu tuttu.

      Eve vardý zili çaldý. Hanýmý kapýyý açtý. Aðlýyordu. Özkan’a yaþlý gözlerle baktý, biþemi oldu dedi. Özkan eþini öpüp özür diledi. Seni üzdüm daha yolda iþlerim ters gitmeye baþladý ve geri döndüm. Seni seviyorum. Ben þimdi gidebilirmyim dedi. Hanýmýda çok mutlu oldu ve onu mutlu bir þekilde yolcu etti. Özkan iþe geç kaldýysada o günü çok mutlu geçti. Ondan sonrada güvercinlere baþka bir sevgi duydu hep. Akþama eve geldiðinde sabah yaþadýklarýný eþine olduðu gibi anlattý. Hele o güvercinleri hiç unutmýyacaðým dedi.

Yürüken eþinizin elini tuttuðuzda, günahlarýnýz parmaklarýnýzýn arasýndan dökülür gider.