Burnuma kesif ve yoðun bir toprak kokusu geliyor. Allah’ým öldüm mü ? Burasý öte dünya mý ? Neredeyim ben ? Her iki tarafý kayalýk bir yolda otobüs hýzýný alamadý ve kökledi frene bir saða çarpýyoruz bir sola, sanki kayalýklar arasýnda yuvarlanýyoruz. Otobüs bir dursa da hayatta mýyým ya da neredeyim anlasam ??

Bayýlmýþým bunlar kalmýþ sadece o andan aklýmda, belki de uyuyordum, anýmsamýyorum. Yer Eskiþehir Çukur Hisar Mevkii, hemzemin geçit, yaklaþýk þehre 25 km, gece saat 03:30, Kamil Koç firmasýnýn Çanakkale’den gelip Ankara’ya devam eden ve benimle niþanlýmýn Bandýrma’dan bindiðimiz otobüs. 16 Eylül’ü 17 Eylül’e baðlayan gece, ölü sayýsý 20’nin üzerinde, sene 1985, biz de otobüsteydik Hülya 24 ben 23 numaradaydým sað tarafta. Gözümü açtýðýmda havada asýlý kaldýðýmýzý gördüm, sol tarafý yoktu otobüsün, yaklaþýk bir metre ötemde trenin tamponu duruyordu, epeyce bir anlamaya çalýþtým olan biteni, mavi tren çarpmýþtý otobüse hemzemin geçitte, saðýma döndüm baktým ki Hülya yok ….

Bu gerçekten yaþadýðým bir olaydýr, hamd olsun burnum kanamadan kurtuldum.

Bir gün yazacaðým buraya… Kazadan ziyade sonrasýnda yaþadýðýmý, durup durup bizi almayanlarý, insanlýðýn daha doðrusu halkýmýzýn rezaletini yazacaðým.. Ýsviçre'de ABD'de burnum kanadýðýnda ya da tansiyonum düþtüðünde olanlarý da yazacaðým..

Ama bugün deðil..

Saygýlarýmla

Mehmet Çaðatay Ünlütürk