Kalbim çýnlýyor sen mi seviyorsun ?

Ýnanç eksikli bir sevgili ?

Kalbi baþýna yýktýðýnda kurduðun devrik cümleleri..

Topal bir iklimde duygusal bir rüzgar arayýp..

Yüzleþtiðin kimsesizi..

Zamanýn kendini aðýrdan satýp;

Saniyeleri kabuk tutan günlerden sýyýrdýðý vakitlerde..

Madem ‘’sen’’ yoksun..

‘’sensizlikte’’ olmayacak..

Ve bensiz bir ömür öpecek..

Ýzin almadan yüzünde koþan saçlarýndan..

Satýrlarýmý; acý bütünlüðünü bozmadan çattýðýn kaþlarýna adýyorum..

Diyorum ki sevme artýk beni..

Görmemezlikten gel kalbine kendi hediyen olan ‘’bensizlik’’ adlý siyah kurdeleyi..

Nasýl yaparsýn bilmiyorum..

Kirpiklerini duvar yap gözbebeklerine en iyisi..

Caným burnumda; bu yüzden kokun geliyor sanýrým..

Ya da burnumda tütüyorsun..

Bilmiyorum..

Adýn aklýmda; bu yüzden sesleniyorum..

Ya da içimden sökülmediðin her günü lanetliyorum..

Bilmiyorum..

Yanýmda olmaný istiyorum..

Yine bulutlardan þekil çýkarýrken..

‘’Bulutlar o tarafta neden bana bakýyorsun ?’’ demeni..

Ve benim de ‘’iyide benim gökyüzüm sensin’’ dememi istiyorum..

Fazla mý þey diliyorum ?

Bilmiyorum..

Oðulcan Erdem