İnsanoğlu yaşadıkça başından olaylar eksik olmuyor.
Gün geliyor bir ibretlik bir hikaye oluyor ,gün geliyor bazende nasihatlık bir anı olarak akıllarda yer alıyor..Belki yanıbaşımızda belki’de çok yakınımızda günün şartlarına ve durumlarına göre değişiyor .
İşte anlatacağım anım yıllar önce bir kaç yıl kaldığım Aydın’ın "Karacasu"’ilçesine ait bir köyde yaşanmıştır..
işte bu anımı siizlerle payşacağım.
Yıl 2001 veya 2002 yıllarına raslıyor..Bir köydeyim ve bir köy düğünündeyim ,günlerden cumartesi veya pazar,
Köyde oturduğumuz için bizde o köyün halkı sayılıyorduk bazen imecelerine katılırdık .
Bazende mutlu ve üzntülü günlerine bulunurduk...
İşte o günde o köyün mutlu günlerinden bir günüydü.
Benim ailem de köyde kaldığı için bizleri de bir düğüne davet etmişlerdi.
Sağolsunlar gerçekten insanlıkları çok iyiydi.
Şimdiki kaldığım memleketimi aratmadılar..
Köyün ileri gelenlerinin içine bende katılmıştım..Muhtar köy öğretmeni ve benzeri kişilerle beraber düğünde bulunuyorduk.,epey zaman ilerlemişti..
Baktım yastı vakti girmişti ..bir an evvel dini vecibemizi yerine getireyim diye düşünürken karşı köyden ezan sesi duyuldu...o gün için köyde köy imamı bir işinden dolayı başka bir yere giitmişti.
Neyse bende musade aldım ..
Köyde bulunan camiye gittim....
Girdim içeriye o vaktin namazındayım..
Tekbaşıma yalnızdım...
Camide bir ses vardı .Nasıl anlatsam garip garip sesler geliyordu..
O sesin ne olduğunu bende bilmiyordum..
Bir an evvel namazı bitirip camiden gitmekti amacım..
İlk dört Rekat sünneti bitirikte sonra baktım sağa sola bir şey fark edemedim..Çünkü ışıkları yakmamıştım .Çevreden yansıyan ışıklar yeterliydi.
.Ve daha sonra farza devam ederken ...Yine bir ses duydum .
Alel acele namazı kılarken gözümün ucuyla etrafı süzmek mecburiyetinde kaldım.
Baktım halı bir rulo halini almış.sanki kendi başına adeta yürüyordu.
Bir kaç metre yuvarlanıp gidiyordu.
Benden tarafa belki gelir diye gözlerim pür dikkat kesilmişti...
Kalbim küt küt diye çarpıyordu.Korku sarmıştı tüm bedenimi .
Ve daha sonra tüm namazları bitirdikten Caminin ışıklarını açtım halının içinde biri vardı...kimdi o...bilmiyordum .ben daha köye geleli bir kaç yıl olmuştu .onun için tamamen çevre köylerdeki halkı tanımıyordum.
Sonra halının içinde bir erkek olduğunu anladım...yine korku vardı içimde ,ama eskisi gibi değildi.
Uyanmasın diye ayakucu ile yavaşça camiden çıktım...Biraz caminin avlusundan yolu seyrettim;
birde baktım o köyün devamlı çevre köylere ulaşımını sağlayan bir şöför ağbeyimi gördüm .Yanındada bir kaç kişi vardı evlerine dönüyorlardı...Yoldaki arkadaşlara seslendim...selamlaştıktan sonra mevzuyu onlara açtım..
.Camide birinin olduğunu anlattım .Onlardsa bana söyle cevap verdiler:-"Bu insan zamanında Kaymakam veya belli bir mevkideki yerde olacakmış.Ama hakkı ne hikmetse verilmemiş .
Onun bir sebeble hakkını yemişler, bundan dolayı kafayı bozmuş.Yani meczup olmuş.
Bir mecnun gibi köy köy dolaşır..Bazen’de düğünlerde yatacak yeri olmadığı için Camilere gider orada kalır sabahlar,kimseye zararı yok zararsızdır " dedilerr.
Sonra dikkatle baktım kendi halime ve dedimki:
ve dünyadaki olup bitenlere ...
Hey gidi dünya her ne insanlar harcandı!...
Bir menfaat uğruna !...
Belkide bir koltuk uğruna ...
Bazı insanlar tahsil görür bir şey olamaz ,
Bazısıda olur ama muradına eremez...
Ne oldum dememli..
Ne olacağım demeli değilmi?...
Takdir değerli okuyucularındır..
Saygılarımla.
