Online Üye
Online Ziyaretçi
Göz insana dair
ulu endamın,
Dünyayı içine aldığı yerdir.
Gördüğü alemi akla nakşedip,
Kalpten kalbe bilgi saldığı yerdir.
Ruhun emri ile görev alarak,
Eğride, doğruda misal bularak,
Nesnenin şekline vakıf olarak,
İradenin karar kıldığı yerdir.
Akıl tasa eder, özdür ağlayan,
Vicdan sızlamazsa, akmaz çağlayan,
Gönülden gönül’e köprü bağlayan,
Kişinin kendini bildiği yerdir.
Aşk denen cemreyi güne düşürüp,
Hayat gerçeğinde özü pişirip,
Çöllerde Leyla’ya dağlar aşırıp,
Mecnun’un aklını çeldiği yerdir.
Akıl hilkatinde buluşur canlar,
Hepsi bir ahenkle çalışır onlar,
Yüz yüze gelince meramı anlar,
İnsanın insana güldüğü yerdir.
O ki her efkârı, hâli bilerek,
İmbiğinden süzer özden gelerek,
Gâhi uykusundan uyku bölerek,
Şair kaleminin dolduğu yerdir.
Der İlhami odur dillere şayan,
ilim de, irfan da onunla ayan,
Gerçeğe şahittir, o eder beyan,
Nesnenin ifade bulduğu yerdir.