ORGAN MAFYASI
 
Tarihi hatýrlamýyorum. Mevsim kýþ. Ankara’nýn kuru ayazý, insanýn iliklerine kadar iþler, kanýný dondurur. Yine böyle soðuk bir kýþ günü, mesai bitmiþ, eve gideceðim. Minibüs bekliyorum. En ön sýralardayým. Yollar buz olduðu için, minibüs seferleri aksýyor, sinirler geriliyor.

Endiþeli bekleyiþ sürerken, yanýma genç bir bayan yaklaþtý. Kucaðýnda 3-5 yaþlarýn uzun sarý saçlý, mavi gözlü sevimli mi sevimli bir kýz çocuðu var. Çocuk aðlýyor. Çocuðu bana uzatarak:
“Çocuk çok aç biraz bakabilir misin?” Þuracýktan, yiyecek bir þeyler alsam” dedi.

Çocuðu kucaðýma aldým, dudaklarý soðuktan morarmýþ, göz yaþlarý adete buz tutacak. Paltoma iyice sardým, biraz sonra sustu. Gözlerimin içine manalý manalý bakýyor. Konuþuyorum onunla, biraz sevdim gülümsemeye baþladý. Hayli zaman geçti.
 Minibüs kuyruðundaki sýram da geçti. Çocuðun annesinden de bir haber yok. Ayaklarým buz tutacak neredeyse… Çocuk aðlamaya baþladý, iþaret parmaðýný uzatarak, simitçiyi iþaret etti. Hemen oracýktaki simitçiden simit aldým, çocuk acýkmýþ, lokmalarý yutkunamýyor. Bir de meyve suyu aldým, doyurmaya çalýþtým.

Çocuðun annesinden hala bir haber yok. Zaman da bir hayli ilerlemiþti. Merak etmeye ve endiþelenmeye baþladým. Hemen oradaki trafik polisine gittim, durumu anlattým, o da Polis Karakoluna gitmemi salýk verdi. Çaresiz Polis Karakoluna gittim. Durumu oradaki memurlara anlattým. Nöbetçi Amire götürdüler, olayý tekrar anlattým. Emniyet Amiri ile Polis Memurunun göz göze geldiðini hissettim. Beni dýþarý aldýlar.
 Aradan 5 – 10 dakika geçmiþti ki, beni bir odaya aldýlar. Önüme kocaman defterler koydular bir de çay söylediler. Çayý içince içim ýsýndý. Defterler sabýkalýlara aitmiþ. Polis Memuru “bundan baþla” diyerek, defterlerden bir tanesini verdi.
Sayfalarý çevirmeye baþladým. Maalesef o defterde bulamamýþtým. Hatýrlamýyorum kaçýncý defterdi. Gözlerim fal taþý gibi açýldý;
“Ýþte, buldum” dedim. “Buldum, bu bayandý!”
Defteri Polis Memuru aldý, Emniyet Amirinin odasýna geçtik, emin olup olmadýðýmý defalarca sordular. Ben o bayan olduðundan çok emindim. Polis Merkezi’nde ki görevlilerin aralarýnda yaptýklarý konuþmalardan anladýðýma göre, bu bayan, küçük çocuklarý kaçýrýp, organlarýný satmaktan sabýkalý ve aranýyormuþ.

Bayanýn evine baskýn yapmak için hazýrlýklar yapýldý. Emniyet Amiri’nin bir takým talimatlarýndan sonra yola çýktýk. Ankara’nýn varoþlarýndan bir mahalleye geldik.    Ekip otosu sokaðýn tenha bir yerinde durdu. Uzaktan evi göstererek, etrafýný sardýlar, zorla kapýyý açtýrdýlar. Beni otomobilden indirmemiþlerdi, uzaktan izliyorum. Bir görevli, ekip otosuna doðru el ederek beni çaðýrdý. Yanlarýna gittim.

Bayan, bana çocuðu veren bayandý. Ancak o, ýsrarla beni tanýmadýðýný, hiç görmediðini söyledi. Emin olup olmadýðýmý defalarca sordular. Ben emindim. Üzerindeki kýyafeti tarif ettim. Ekipten 2-3 kiþi eve girerek, 10-15 dakika sonra, benim tarif ettiðim kýyafetlerle kapýda göründüler ve bana göstererek;
 “Bunlar mý, emin misin?” diye tekrar tekrar deðiþik cümlelerle sordular. Ben emin olduðumu her seferinde kesin bir dille tekrarladým.  Bayaný da ekip otosuna alarak, Polis Merkezi’ne doðru yola koyulduk.

Sabah olmak üzereydi. Dýþarýda lapa lapa kar yaðýyor, yollar bomboþ, sokak lambalarýndan yansýyan, kar taneleri adeta dans ederek yere düþüyor. Ekip otosunun içi sýcacýk, bazýlarý uyuklamaya baþladý. Ben de kar yaðarken onlarý seyre dalmýþým, ýsýnýnca da içim geçmiþ…

Ne kadar zaman geçti hatýrlamýyorum bir elin omzuma deðdiðini hissettim. Annemin; “oðlum iþe geç kaldýn, gitmeyecek misin?” diye seslendiðini duydum.
Mustafa KARAAHMETOÐLU
10.12.2012