SEBEP-SÜREÇ VE SONUÇ

                Kalbinin ritmi, zikrime eþlik ederdi yar.

                “Allah” dedikçe dilim, kalbinle beraber,

                 Nasýl da olurdum bahtiyar.

Göðsünün emanýnda, teslimindeydi ruhum hakka.

Her nefesinde, Cennet’in reyhan kokusunu alýrdým.

Bir senle olurken tenim, bin secdede kalýrdým.

En içten þükürlerimin sebebiydi vuslatýn,

Elbette bilirim, zararýndaydým idrakin.

                   ”Sen” derdim. “Sen, ödülsün bana rabbimden”.

Bilemedim, Hakk’a mýydý, sana mýydý vazgeçiþim kendimden.

Çocukluðumun tüm eksiklerine devaydýn belki de.

Öylesine tutuldum ki varlýðýna,

Kapattým gönül gözümü  de Rabbin tüm çaðrýlarýna.

Hani þu nefsim var ya, ruhumun üstüne perde.

Büyürken çocukluðum seninle, özgür ruhumu eyledi bende.

                   Sana kölelenirken, kulluðumu unuttum zül celal-i vel ikramýn.

                    Efendim oldun sonra, elini býrakýnca ben Süphan’ýn.

Esrikliðinde olsam da bir ses”uyan”diyordu,

”uyan bir nefes ,

Rabbine dayan,

Oyuncaða muti oldun da imalatçýsýný unuttun oyuncaðýn”

                 Ýçimdeki Hak ile batýlýn savaþýnda derbeder oldum, bittim.

                 Hem seni attým zaaflarýnýn koynuna hem de ben battým.

Diyorum ya “seni Rabbimin rahmetisin diye sevdim”

Karabasaným olan sevdaný yine O’nun merhametiyle yendim.

                   Esirin olmuþtum aah!

                  Eyy vazgeçilmezim yar!

Kurtuldum esaretinden ki, kulluðumun mabedine döndüm bahtiyar.

Seninle dünüm kârdaydý, günüm dardaydý, yarýným zorda.

Tutundum yine hamisine tüm mahlûkatýn,

Ýki beden, iki özgür ruh, ama yollarý ayrý,

Ayný menzilin vuslatýna seyranda bahtýn.

Emniyette her bir can, Züleyha misali Pay-i tahtýn.

                 Bildiðim,zelleye düþtüðüm  gerçeðin tanýklýðýnda

                  Divana durdum, Rabbimin rakipsiz kulluðunda.