Ýhaneti ya da aldatýlmayý anlatmak zordur. Hayatýmý ya da aldatýldýðýmý nasýl anlatýrým, hangi kelimeleri kullanarak cümle kurarým bilemiyorum. Ýnsanýn kendisini anlatmasý çok zor.

Ankara’nýn varoþlarýnda doðdum büyüdüm. Baba þefkati görmedim. Ýyi bir öðrenci olmama raðmen, ilkokulu ite kaka bitirdim. Zira çalýþmak ve anneme bakmak zorundaydým. Tatillerimde su, kaðýt mendil ya da simit satýyordum.

Trafik ýþýklarýnda bekleyen arabalarýn camlarýný sildim, itelendim, kakalandým ve horlandým. Tabiri caiz ise köprü altlarýnda sokak kültürü ile büyüdüm. Ama hayata hiç küsmedim.

            Annem, hayata baðlanmamý saðlayan, yaþama umudu veren her þeyimdi. O nedenle, akþam olup, artan simitlerden anneme götürebildiysem, ya da fýrýndan yeni çýkmýþ sýmsýcak bir ekmek alabildiysem benim en büyük mutluluk kaynaðýmdý.

            Kýrmýzý ýþýk yanmýþ, otomobiller yeþil ýþýðýn yanmasýný bekliyorlar. Birini gözüme kestirdim. Yanýna yaklaþtým, silecekleri kaldýrdým, camý silerken, ön kapý camýnýn açýldýðýný hissettim ve bir ses duydum: “Gel bakayým buraya” . Hemen silecekleri indirip yanýna gittim. Bahþiþ bekliyordum. 40 yaþlarýnda bir bey ve yanýnda da bir bayan vardý. Bey yüzüme baktý; “senin gözlerin ne kadar güzelmiþ” diyerek, bir kartvizit uzattý ve “yarýn kartta yazan adrese gel, bu ablaný bul” dedi ve yoluna devam etti.

            Akþam eve gidince anneme anlattým. “oðlum git bakalým, hayýrlýsý olsun” dedi. O güne kadar bana kimse sevecen yaklaþmamýþtý. Sabaha kadar uyuyamadým.

            Sabah uyanýr uyanmaz, erkenden kartta yazýlý adrese gittim. Kocaman fabrika! Beni içeri almadýlar. Orada beklerken, trafikte gördüðüm otomobil geldi, ona doðru koþtum. Beni görmüþ olacaklar ki, yanýmda durup cam açýlýnca, ýþýklarda gördüðüm bayan; “Günaydýn, erkencisin mavi gözlü çocuk” diyerek, görevlilere beni ofisine götürmelerini söyledi.

            Beni ofise götürdüler, o bayan da geldi. Elinde simitler vardý, birini bana uzattý ve çay da söyledi. Simit yerken çayýmýz da geldi. Çeþitli sorular soruyordu ben cevaplýyordum. Bir saate yakýn bir zaman geçmiþti. Kapýda, otomobilde gördüðüm amca gözüktü. Beni görünce; “o hoþ geldin, mavi gözlü çocuk gel bakayým” diyerek, eli omzumda beni kendi odasýna aldý.

            Odasýna geçince o da bazý sorular sordu, ben cevap verdim. Eðer istersem fabrikada bana göre bir iþ verebileceðini, böylelikle meslek öðrenip, hayatýmý kurtarabileceðimi, anneme bakabileceðimi, ayrýca geceleri de okulumu tamamlayabileceðimi anlattý. Hiç düþünmeden kabul ettim. Konuþmamýz bitince ustabaþýný çaðýrttý.

            Az sonra ustabaþý geldi. “Bak usta, mavi gözlü çocuk sana emanet, ona iyi bak” dedi. Usta, beni de yanýna alarak odadan çýktýk. Asansöre bindik. Asansör durduðunda, kocaman atölye ile karþýlaþtým. Makineler çalýþýyor, çok kalabalýk ve uðultulu sesler yanký yapýyor. Usta beni bir makinenin yanýna götürerek, “evet mavi gözlü, buradan baþlayacaksýn” dedi. Böylelikle iþe baþlamýþ oldum.

            Günler, haftalar, aylar böyle geçip gitti. Ustabaþý yanýma uðrayýp, hal hatýr sorduktan sonra, yapmam gerekenleri tarif ediyor, beðenmezse bozup tekrar yapmamý söylüyordu. Akþamlarý da okuluma devam ediyordum.

            On yedi yaþýma geldiðimde babamýn öldüðünü öðrendim. Üzüldüm desem yalan olur, o bizi annemle sokakta býrakmýþtý. Ama yine de keþke babam olsaydý diye düþündüðüm de olmuþtur.

Üç yýl daha böyle geçti. Liseyi de bitirmiþtim. Atölyede iþler yolunda gidiyor ben de usta olmuþtum. Askerlik zamaným da gelmiþti. Askere gideceðim. Patron yanýna çaðýrtmýþ. Cebime harçlýk koydu, “hayýrlýsý ile git vatani görevini yap. Anneni de düþünme. Askerliðin bitince iþin de hazýr” demesi beni bayaðý rahatlattý. Elini öperek vedalaþýp oradan ayrýldým.

Askerlik, önce bana bayaðý zor geldi, kýþýn zor þartlarýnda annem aklýma geliyor merak ediyordum. Derken bir gün, annemin trafik kazasýnda hayatýný kaybettiðini öðrendim. Yýkýlmýþtým. Terhisime de az kalmýþtý. Annemin cenazesi için izin alýp memlekete gittim.

Evimize geldiðimde, dünya sanki baþýma yýkýldý. Her tarafta annemin hatýralarý…  Fabrikadan gelen arkadaþlarla cenazeyi defnettikten sonra hep birlikte fabrikaya gittik.

Patronun yanýna gideceðim, ofiste çok güzel bir kýz gördüm, göz göze geldik. “Mavi gözlü, asker çocuk sen misin?” dedi, “evet” diyebildim. Patronumla görüþüp, fabrikadan ayrýldým.

Askerlik dönüþü, fabrikada usta olarak göreve baþladým. Zaman akýp gidiyor, ara sýra patronun sekreteri olduðunu öðrendiðim kýzý görüyor, selamlaþýyorduk. Kýz aklýmdan çýkmýyordu.

Öðle yemeðinde tesadüfen sekreter kýz ile ayný masada oturduk, ilk defa uzun uzadýya sohbetimiz oldu. Ben her fýrsatta, kýz ile konuþuyor, her öðlen yemekte onun masasýna oturuyordum. Kýz ile mesai bitimlerinde de beraber çýkýyor, birbirimizi sevmeye baþlamýþtýk. Evlenmeye karar verdik. Ben ilk ustabaþýna duyurdum. Onunla birlikte patrona gittik, durumu anlattýk. O da mutlu oldu, düðünümüzü kendisinin yapacaðýný söyledi.

Düðün hazýrlýklarýna baþladýk, Bütün ihtiyaçlarýmýzý patronumuz karþýladý. Düðünümüzü de yaptý. Çok mutluyduk. Keþke annem de olsaydý diye üzülüyordum. Eþim hamile kaldý ve bir kýz çocuðu dünyaya getirdi, annemin adýný verdik ona. Çok tatlý, þiirin, gözleri bana benziyordu.

Kýzým büyüdü, okula baþladý, benim de yaþ otuzu geçmiþti. Patronum sürekli evimize geliyor, ihtiyacýmýz olup olmadýðýný soruyordu. Eþimin doðum günü vardý. O gece patronumuz eþime pýrlanta yüzük hediye etmiþti.

Bazý akþamlarý patron gelip bizi alýyor dýþarý yemeðe çýkýyorduk. Onu çok seviyor ve inanýyorduk. Bir akþam yemekte; “mavi gözlü çocuk, þehir dýþýnda bir iþ var, senden baþka kimseye güvenemem” dedi. Ben mutlu olmuþtum. Kabul ettim, o bize babalýk yapýyordu. Gözüm de arkamda kalmayacaktý.

Þehir dýþýna çýktým, iþleri halledip 3-4 gün sonra döndüm. Kýzýmýn hareketleri deðiþmiþti, ama konuþmuyordu. Bu þehir dýþýna gidip gelmelerim günden güne fazlalaþtý. Ben tereddütsüz gidip geliyorum. Patron altýma da lüks bir araba vermiþti, adeta onun sað kolu olmuþtum. Fabrikada da sözüm geçer hale gelmiþti.

Hazýrlýklarýmý yaptým, yine þehir dýþýna çýkacaðým, eþim ve kýzýmla vedalaþýp evden ayrýldým. Bayaðý bir yol aldýktan sonra, trafik ekipleri çevirme yapýyorlar, durdurdular, kontrolde ehliyetimi, otomobilin ruhsatýný ve torpidodaki silahýn ruhsatýný evde unuttuðumu anladým. Tekrar eve döndüm.

Eve geldiðimde, kapýyý kýzým açtý. Annesini sordum, eli ile yatak odasýný gösterdi ve aðlamaya baþladý. Yatak odasýna gittiðimde, eþimle, patronumu ayný yatakta çýrýlçýplak gördüm. Kafamdan aþaðý kaynar sular dökülmüþtü. Eþimle, patronum beni görünce þok oldular. Ani bir refleks ile odadan çýktým, otomobile koþtum, torpido gözünden silahý alýp, namluya da mermiyi vererek tekrar eve döndüm.

Eþim benim elimde silahý görünce bana hakaret etmeye baþladý. Patron ortalarda gözükmüyordu. Kýzým, aðlýyor, “yapma baba” diye baðýrýyordu. Eþimi ani bir hareketle yere yatýrarak, baþýna silahý dayadým. Tam tetiðe basacaðým sýrada kýzýmýn “yapma, beni babasýz mý býrakacaksýn?” demesi üzerine, hayatým, hiç tanýmadýðým babam, annem film þeridi gibi gözümün önünden geçti. Bir anlýk duraksamamdan faydalanan eþim kurtulmak için hamle yaparken, silah patladý, kýzým yaralanmýþtý.

Çok kan kaybediyordu. Hemen hastaneye yetiþtirdim. Onu o halde gördüklerinde koridorlarda bir koþuþturmaca baþladý hastanede. Hemþireler koþuþturuyor, doktorlar “ameliyathane hazýrlansýn” diye baðýrýyorlar. Ben ise çaresizim. Kýzýmý ameliyata aldýlar. Çok uzun bir süre geçti. Ama ne kadar geçti bilemiyorum. Sanki asýrlardýr kýzým ameliyatta.

Ameliyathanenin kapýsýnda doktor gözüktü, ona koþtum. Elini omzuma koyarak “zor bir ameliyat oldu, hayati tehlike devam ediyor, müþahede altýnda kalacak, komada” demesi üzerine bir kez daha yýkýldým.

Eþimi de karakola götürmüþler, beni de aldýlar daha sonra. Ýfademi verip, tekrar hastaneye döndüm. Sabah olmak üzere gün aðarýyor. Eþim savcýlýða sevk edilmiþ ve tutuklanmýþ, patronum olayýn duyulmasýndan sonra, bütün mal varlýðýný kýzýma býrakarak intihar etmiþti.

Kýzým on beþ gün komada kaldý. Sonra gözlerini açmaya baþladý. Kendine geliyordu. Doktorlar “Korkma! Tehlikeyi atlattý” dediler.

Kýzým þimdi genç bir kýz oldu. Meðerse benim þehir dýþý iþ gezileri düzmece imiþ, ben evden gidince patronum ile eþim beraber oluyorlarmýþ. Bu nedenle kýzým annesini hiç affetmiyor ve onu hiç hatýrlamak istemiyor. Hayatýn izleri, o acý olay, yüzünden okunuyor, gözlerinden anlaþýlýyordu.

Ben? “Mavi Gözlü Çocuk” ne mi yapýyorum?

AÞK denilince sol yanýmýn, DOST denilince de sýrt aðrýlarýmýn acýsýný, kýzýmla unutmaya çalýþýyorum.

Mavi Gözlü Çocuðun, bir baba olarak yaþadýklarýndan yola çýkarak,  kaleme alýnan bu yazý, gerçek yaþantýmýzda ki örneklerden sadece bir tanesiydi.

Dostça ve sevgiyle kalýn…

Mustafa KARAAHMETOÐLU

17.12.2012