Sarhoş bir gecenin
Aymaz sabahlarınadır bütün avazlarım
Boyanırken gece zifiri karanlığına
Binlerce depremler yığılır çocuk yüreğime
Nefes almakta zorlanır serçe yüreğim
Adım mı, ne farkeder ki
O binlercesinden biriyim işte,
Sokaklarda kimsesiz, başıboş ve çaresiz
Bazen b/akınca gökyüzüne
Bakışlarım morarır gecenin karaltısında
Tanık olduğum onca utanç
Sığınmaya çalışsa da gecenin koynuna
Ucubeliğin kol gezdiği binlerce pejmürdeliğin
Şahididir gözlerimin moru
Yıldızlı akşamlarda olmak vardı ya hani senle
Işık ışık uyanmak güne, doğmak güneşin sıcağında
Hiç yarınsız, hep bugünü yaşamak
Ama olmadı be Annem
Senden sonra hep karanlıktı yollar
Güneşim de ısıtmadı senden sonra
Seni kaybettiğim gün bitmişti her şey,
Bana ve sana dair ne varsa
Bitmişti Annem...
Karaltılarda uçup gitti umutlarım
Yandı kanatları turnaların...
Şimdi sensiz sızla(n)makta yüreğim
Bilmem faydası olur mu, çocuk gülüşlerimin yarınlara
Yanık kokusu keserken gül kokulu nefesleri
Bir özgürlük marşı alır mı
Kamburu çıkmış çocukluğumun acısını
Telleri bilevlenmiş turnalar ahdimdir ki
Parlayacak yine gökyüzü ışığında
Kaç kurbandır bu saymadım
Kaç kırbaç yarasıdır bu yüreğime işleyen
Ya izbe bir meyhane köşesinde
Ya da bir köprü altında, kıvrılmış bir ceset...
Bu düzen yıkılmalı Annem!
Bitmeli bu sersefillik
Telleri bilevlenmiş turnaların ışığında
Uçmalı çocuklar
Ayakları yerden kesilircesine...
Kardelen
Serap Sönmez
