Bigün başımıza bişey gelince,düşünmeyip,Kader der de geçeriz..
Bir sorunla,bir başına kalınca,ders çıkarmaz;kolay yolu seçeriz..
.
Bir haksızlık karşısında kalırsak,biraz uğraşır,sonra vazgeçeriz..
Yanıverse eskaza bir yerimiz, ” Yandım anaaaaam ! ” diyerek ah ! ederiz..
” En iyisi kendi aklım ” demeyiz,akıl için kapı-kapı gezeriz..
Ba’zı şeyler ( GELİYORUUM !.) dese de,hislerimiz kuvvetli ya,sezeriz.. (!)
Bizden biraz güçsüzünü bulduk mu; acımayız,kafasını ezeriz!..
Biri,bize bir derdini anlatsa,yardım etmez,” Neyse halin gör! ” deriz..
Ahlâk dersi veririz de âleme ,herçeşit naneyi kendimiz yeriz!..
Anlayışı,hoşgörüyü kaybettik;çok kerre zehiriz,ba’zan şekeriz..
Bir derde uğrasak, doktora gitmez;,ağlar,sızlar,vızıldanıp-çekeriz..
Güzel bişey başımıza gelince,şükretmeyiz,oynar,güler,sekeriz..
Bir fırsat da geçmesin elimize…Zannedersin,bizden başkası keriz!..
Çok kerre de bonkörlüğümüz tutar,bolkeseden,ne de çok va’dederiz..
Birinden,bir ufak nankörlük görsek,yatar-kalkar,beddualar ederiz !…
Bilir-bilmez ,en ufacık şeylerden,” ayıptır!.” der,utanır-ar ederiz !..
Cemalettin! bu liste uzar-gider…Bilmeyiz,görmeyiz,hep farzederiz !..
—Mehmet Cemalettin Bayhan-ERDEK-07.12.2006