Birini çok seversiniz,
Oysa sevdiðiniz varlýðýnýzdan bile haberdar deðildir,
Ne olur, nasýl olur bilmezsiniz,
Ama bir gün O sizi fark eder,
Fark ettiði gün ise terk eder.
Bunun üstüne terk edilmiþ bir hayata satýrlar doðrarsýnýz,
Gözyaþlarýnýzý þifa niyetine içer,
Acýnýn tadýný kaçýrýr,
Ekmek arasý umutlara katýk edersiniz.
O sýralar sokak lambalarý daha hoþ görünür gözünüze,
Çünkü artýk Güneþiniz yoktur,
Radyoda çalan þarkýlar alýr götürür sizi onun olduðu ama aslýnda hiç olmadýðý yere,
Hayaldir dünyanýz,
Yalnýzlýðýnýz her nefeste biraz daha büyür,
O nefesini baþkasýna sunarken,
Söylediðiniz sözler bir þiir bile etmez,
Ünlü bir þair olsanýz bile,
Uðruna harcadýðýnýz her kelime,
Gün gelir hesap sorar sizden,
Yýllar yýllarý kovalarken oturduðu yerde,
Bir gün çýkýp gelir karþýnýza dikilir,
O çok sevdiðiniz,
Uðruna þiirler yazdýðýnýz,
Saçýnýn bir telinden kendinize sýrat yaptýðýnýz,
Adýna aþk koyduðunuz ama aþkýn a’sý bile olamayan O kiþi.
Bir elinde karanfil diðer elinde aðzý süt kokan oðluyla,
Çocuðu görünce yýllarýn nasýl geçtiðini anlamazsýnýz bile ama geçip gitmiþtir iþte…
Ve O þimdi karþýnýzda sessiz ve mahcup bir haldedir,
Gözlerini yere diker ve ben geldim der,
Sanki hiç gitmemiþ gibi…
Ama geldiði yer eviniz deðil kabristanýnýzdýr.
Toprak rengi gözlerinden bir damla ah düþer,
Yüzünüz yarla karýþýk piþmanlýða bulanýr,
Ruhunuzun her zerresi titremeye baþlar,
Týpký bir mum ateþi gibi…
Ýçiniz yanar sevdiðinizin göz yaþýnda,
O an ýssýz bir ada da hiç gelmeyecek olan bir gemiyi bekleyerek geçirdiðiniz ömrünüze yanamazsýnýz,
Çünkü topraðýn altýnda bile kýyamazsýnýz,
Sevdiðinizin bir damla göz yaþýna.

ERKAN ÖZTÜRK