.

Sen sustukça ben ölüyorum

Mesafeler arşınladığım zamanda

Elimde değil

Yine sol yanın sızılarına mağlubum

Uzaklara dalan gözlerimle

Sen sustukça ben ölüyorum

Odaya doluşan onlarca siluet

Her defasında müzmin hastalık olup

Sen diye yansıyor göz damarlarıma

Dudaklarımda kekremsi bir mutluluk

Sen sustukça ben ölüyorum

Hiç fark etmemiştim

Penceremin önündeki sarmaşık

Yeşile çalışıyormuş dört mevsim

Hayal perdesini aralıyorum hafifçe

Ardında küf kokan hatıralara

Sen sustukça ben ölüyorum

Üzerime  gözlerinin  rengi bulanmışken

Dağınık masam

Bırak kalsın diye sesleniyorum

Oda temizlikçisine

Çizgi çizgi masanın dörtkenarında

Adın ve adım birlikte karalanmış

Silmiyorum inadına

Sen sustukça ben ölüyorum

İkide bir belki sesini duyarım diye

Telefona göz gezdiriyor parmaklarım

Her defasında yoksun

Her defasında bir hayal kırıyorum

Yıkılıyorum

Bana yaşamayı öğret sevgili

Sen sustukça ben ölüyorum

Susma…

Âdem Efiloğlu

.