Hani zaman zaman, yalnýzlýk hissi aðýr basar ya, iþte o zaman kaçar kantarýn topuzu. Siz her ne kadar aidiyet duygusunu damarlarýnýzda, yüreðinizde, beyninizde hissetseniz de bir bakmýþsýnýz ki; aslýnda o bütünün bir parçasý deðilsiniz.

Peki, ya diðerleri… Onlar tam anlamýyla oraya ait mi yoksa tamamen bir yanýlsama mý görünen.

Huy, karakter ve mizaç farklýlýklarý bu denli ayan beyanken, nasýl oluyor da bu denli uyum içindeler birbirleriyle…

Bazen hatta çoðunlukla ayný duygularý hissetseniz bile, bunu ifade etmek pek de mümkün olmayabilir. Kimi vardýr; ayrý telden çalar, kimi vardýr; daha dünden razý kurulan düzenin kurallarýný kanýksamaya.

Bazen hatta çoðunlukla yanlýþ anlaþýlmak öyle olasý ki… Bunlar öylesine ince çizgiler ki: Samimiyet laubalilik ile kolayca karýþtýrýlabildiði gibi ciddiyet de rahatlýkla ukalalýk olarak algýlanabilir.

Bir de þu gruplaþma denen olgu: Sosyolojik açýdan ne denli irdelersek irdeleyelim, günümüz tabiriyle insanlarýn ayný frekansta olmalarý ile ilintili.

Sevginin, takdirin, yalnýzlýðýn, paylaþýmýn, birlikteliðin ifade tarzý belki de insaný farklý kýlan. Öyle ya, hepimizin farklý bir hikâyesi var. Öðretiler, yaþanmýþlýklar, bariz kiþilik özelliklerimiz, yetiþtiriliþ tarzýmýz ve bakýþ açýmýz ana etmenler bizi birbirimizden farklý kýlan.

Öyle ki; bireyin hassasiyet tablosu bile baþlý baþýna farklý kýlabilmekte sosyalleþme sürecinde.

Aslýnda tek çözüm olarak; o ortamdan uzaklaþmak cazip bir seçenek gibi gözükebilmekte. Ama nereye kadar sürecek ki bu kaçýþ: Bu gün o ortam yarýn çok baþka bir topluluk derken, nereye varýr. Eninde sonunda hepimiz sosyal varlýklarýz. Üstelik herkes birbirini sevip, kabullenmek zorunda da deðil. Medeniyet çerçevesinde, sýnýrlarý zorlamadan, saygýyý yitirmeden herkes üstüne düþen yapmak zorunda.

Çatlak sesler zaten dinamizmi ayakta tutan olmasý gereken ve kaçamadýðýmýz bir faktör. Ne de olsa dinamizmi tetikleyen muhalifler eninde sonunda kendini belli etmekte. Ayrýca bürünülen roller, genelde duruma uygun takýlan maskeler aslýnda medeniyet denen ‘’tek diþi kalmýþ canavarýn’’ hayatta kalma kaygýsý. Yoksa çýplak yüzlerimiz ve çýplak ruhlarýmýzla yok olmaya programlýyýz.

Topluluk içinde güvenebildiðimiz tek bir kiþi bile olsa, tüm olumsuzluklarý kolaylýkla bertaraf etmek olasý. Ve tabii ki; edinilen ilke, grubun idealleriyle örtüþüyorsa bu da diðer bir etken, bizi mozaiðe dâhil eden.

Ve mantýk… Kiminin ilk anda, kiminin son noktada devreye soktuðu olmazsa olmazýmýz. Aslýnda, duygularýmýzýn ezeli rakibi ve hayatýmýzý idame ettirirken en çok ihtiyaç duyduðumuz olgu.

Kýsaca, tam bir kaos bizleri yönlendiren ya da yoldan çýkaran. Ýnsan olmanýn sýrrý ya da diðer bir deyiþle…

Kim bilir belki de fazla ciddiye almamalý hayatý. Bizler nasýl oyuncaðý isek hayatýn, ara sýra kontrolü de ele geçirmek lazým. Düzen diye nitelendirdiðimiz onca þeye raðmen, yeri geldi mi; muhalif olmak da lazým. Yoksa nasýl çýkar hayatýn tadý…

Zaten renk katan, gökkuþaðýnýn farklý farklý renkleri ve dinamizmi ayakta tutan farklý renk ve seslerin kombinasyonu deðil mi…

Uzun lafýn kýsasý; hepimize iyi kötü bir yer var bu düzenekte. Bize düþen ise doya doya tadýný çýkarmak, her þeye raðmen üstelik…