Gündelik kaygýlardan öylesine uzak ki benliðim… Aslýnda benliðin de ötesinde hýrpalanmýþ bir devinim süre gelen. Nedir ya da kimdir ya da var mýdýr bir sebebi?

Kýrýlgan bir yadsýmazlýkla bihaber iken dönen gizli kapaklý söylem ve fiiliyatlardan umursamýyorum da artýk. Ne mahremiyet korunaklý ne de insan ruhu. Ketum bir vurdumduymazlýk hâsýl olan daha doðrusu bir mecburiyet. Meraklý bakýþlar ve sitem dolu mecazi bir anlatým ile her þeyin o denli farkýndayým ki…

Oysa ne kadar da farklý algýlanmakta dýþarýdan görünen. Üç beþ kelimeye hapsolmuþ bir hayat ne verebilir ki koz olarak. Söyleyin, koca bir ömür sýðar mý cümlelere. Bu yüzden çaðlarken devran kaleme geliyor ne varsa biriken.

Ýnancým baki ama bir o kadar da hayretler içersindeyim. Bir ara yitip giden üç beþ duyguyu edinmiþtim satýr arasý. Aþkýn izafi bir izdüþümü olduðu yanýlgýsý baðrýmý yakarken sýðýndým gölgelere. Gölgeler ve sen… Kim bilir nerelerde sürüyor mücadelen. Bensiz… Ya ben… Tam da býraktýðýn noktadayým. Belki üç beþ adým geriledim belki de azýcýk yol aldým. Fark eder mi, söyle?

Güvercinlerle mümkün olsaydý keþke iletiþim. Ne mesaj ne de bilgisayarýn soðuk dünyasý. Üç beþ satýr yazardým ve salardým göklere. Ulaþýrdý elbet. Ben ulaþamazken…

Nasýl da göreceli hissettiklerim. Karanlýðýn hapsolduðu izbe köþelerde kim bilir neler vuku bulmakta. Varsýn sürüp gitsin korunaklý düzen. Varsýn süslü püslü sözlerle dile gelsin yalan sevdalar.

Sýðýnamam ki alacalý bulacalý söylemlerin arkasýna. Hep net olmuþumdur. Gerçi kazaným anlamýnda hiçbir veri yok elimde ama en azýndan içimi bozmaya da niyetlenmedim ömrümce.

O denli açýk ki anlým. Ne vardý büyümeyecek? O sýkýlgan kýz çocuðu ile de baþým dertte ayný zamanda. Büyümek istemezken hep çeliþiyor ve yoruyor beni.

Baðýrsam duyar mýsýn sesimi?

Bak, yine kýpýrdanmaya baþladý huzursuzluðun yansýmalarý.

Hiç olmadýðým kadar da mutluyum zaman zaman her ne kadar farklý addedilse de. Tüm duygulara öylesine vakýfým ki. Doya doya yaþýyorum insanlýðýmý ve bir o kadar da keyif alýyorum hayattan. Düþünmesi bile güzel. Hele duyumsamak, neyi mi, sence…

Yine, gözüm açýk düþ görüyorum. Ama tüm çýplaklýðý ile her þey ayaklarýmýn dibinde. Tam da burnumun ucunda.

Sevmeye sevdalý, aþka sevdalý. Hüzün mü dedin, o kadar asil ve naif bir duygu ki. Ve her seferinde gurur duyuyorum gözyaþlarýmla. Demek ki hala muhafaza etmekteyim pek çok anlam yüklü mefhumu.

Bir varmýþ bir yokmuþ…

Bir varmýþsýn bir yokmuþsun…

Ya bizler…

Neye baktýðým önemli olmadý aslýnda gönül gözümün tüm yanýlsamasý beni sevk etti yönümü tayin ederken.

Sanýrým iç sesim bir ömür susmayacak. O denli yüksek bir hacimde nüksetmekte ki bazen…

Sessizlik bazen bozuyor ahengi. Hangi ahenk mi, tam da bu noktadayým iþte: Yönümü ve yörüngemi ayarlama telaþý içinde ve bir o kadar coþku dolu.

Her birimiz birbirimizin çekim alaný içindeyken yine sayýsýz yýldýz kaymakta. Kim kimin uydusu bu da ayrý bir soru ama en azýndan biliyorum ki hala yörüngemdeyim. Rotam þaþsa da bir þekilde tayin ediyorum ne de olsa geminin kaptaný deðil miyim?