Belleðimde korunaklý bir tebessüm belki de sihrine inandýðým hicvi kehanetin.

Arsýz bir yalnýzlýk bazen tokadýn ateþ yüklü tezahürü bazense merhem bildiðim dokunaklý bir þarkýnýn kerameti yine andýðým y/ansýz sebatta dikli aðacým zor bilip de eremediðim nihayetin istifli gözyaþý…

Hoyrat sancýlar büyüten ebeveynlerin kucaðýnda yine ikbali derinsiz yas/a/lar.

Kanayan düþlerin yaralarýnda cerahatli yeminler, sýrasýz ölümlerden muzdarip insanlýk; yine vebali boynuna yetim düþlerin.

Tabir-i caizse magmalarýn ardýþýk beyanlarý, ölümden mütevellit belki de aralarýn sancýlý birlikteliði. Bir hezeyana yenik düþen insanlýk, kelamýn birinde gizli binlerce yansýz cümle ve soy aðacýna sahip çýkmaktan aciz bir ýrk.

Irgat düþ/üþ/lerin sýra dýþý yüklemleri…

Öl, demekle eþ deðer ölümsüz bir imge tadýnda yüklendiðimiz umutlarý da heba etmek ve sýra dýþý yansýzlýk yine yandaþ coðrafyalarýn ölüme yürüyen çocuklarý ve maðlup iç çekiþleri.

Hezeyandan türeyen bir nesil mi, sorusu heba edilmiþ þýklarýn tecellisi mi?

Kýyýmda insanlýk.

Ruh kýyamda idi hani.

Nadiren sevinç yüklü gövdelerin aralýklý taarruzu yine bir bedende bir de ringe çýkmýþken duygular sarýmtýrak bir ölüme hibe etmiþken çocuk bedenleri.

Salkým söðüt.

Salkýmsýz mendebur isyaný yine çetrefilli bir saðanak iken adýmsýz yollarda yoldan çýkmanýn da zaruri tesellisi iken tecelli buyuran bir milat iken zamanýn arsýz yalnýzlýðýna davetiye çýkaran.

Mubah mý?

Mantýk dýþý mý yoksa verilen her kaybý pelesenk etmiþken þeytanýn saðanak hýrýltýsýnda boðuþan kambersiz düðün misali bir de eþlik eden sevici kötüler sülalesi…

Bizler.

Ve bizi bizden edenler.

Peki, kim onlar?

Batýlýn gizeminde, yoksunluðun da þeceresinde ve her ýrmak kurumaya mahkûm iken.

Edimlerde seðirten mantýk dâhili üç beþ peþrev.

Ahkâm kesenlerin de zürriyeti.

Zaman aþýmýna mý uðradýk da masumiyetin týnýsýný duymaz olduk.

Hakk nezdinde ne ayrýmcý ne de göreceli bilakis vicdan yoksunu münafýklardan geriye kalanlar. Hadi toplayýn cesetleri ve ölüm pazarýnda istifleyin: Önce ölümü hak edip etmediðini sorgular olduðumuz akabinde yüreklerin kaskatý mahremiyetle örtüþmeyen sicilini sunarken Tanrý’ya.

Lanetli bir ýslýk.

Aykýrý bir rötuþ mu yoksa içten pazarlýklý imgelerin tahakkümüne yol açan o mendebur kýyým?

Ahlarýn vah/a dönüþtüðü ve yaralarýn da kangrene.

Ýnsanlýðýn heba olduðu aslýnda neyin neye tekabül ettiðini görmezden geldiðimiz…

Biz ki bizsiz tümcelerle haþýr neþir.

Siz ki ayracý ölümle hayat arasýnda bir devinim.

Ve son fýsýltý ölüme salise kala.

Susmak mý?

Susamak kana kadar ceberut bir vasýf mý da yoksunluðu varlýkla eþleþtiriyoruz?

Gönül gözüne düþen perdeden her birimiz sorumluyuz oysa.

Bu kadar mý kolay masumiyetin hala sorgulandýðý bir hafýza kaybý yaþadýðýmýz gerçeðini bertaraf etmek?

Tümden gelen hiçliði tüme varan bir varlýk nezdinde eþ deðer tutmak ve derken kayýp bir ýrký var sayan biz cahil tayfasý.

Ölümüne susamak kana ve sübyanlarýn mabedine ateþ düþmüþken…

Yerin yurdun saklý týnýsýnda saklýyým belli ki. Sandýklarýn lanet boþluðuna yüklediðim sanrýlardan bile sorumlu iken… gerisini getiremediðim bir boþluk, fevri bir yok oluþ olmak adýna tüketilmiþliðin de hicvi.

Adýný sanýný duyumsamak dahi istemediðim göreceli bir yoksunluk, badirelerin solduðu ve soldurduðu…

Ýç yangýnlarýn müsekkin etkisi yaptýðý belki de belirsiz týnýsý yine mahþer öncesi dönendiðimiz evrenin sihirli boþluðu.

Boþluklarý doldurmaksa birincil kaide: Seç, sev ve sus…

Bir kadýn gibi yeryüzü ve bir erkek olmak yine kadýnýn aidiyet sorgusuna tekabül eden o senli benli cümleler.

Doðurgan evrenden üreyen sessizlik. Bil mukabil demekse hoyrat bir terennüm ve yok olmaksa sýra dýþý egemenliðin de gövde gösterisini bin bir dolduruþa getiren.

Zehrini soluduðumuz ölümün dirlik ve düzene müdahalesi. Aklýmýn kývrýmlarýnda tetikleyici ne çok zümre: Kâh ahkâm kesen kâh yol kesen cümleler belki de sýrasýz gidiþatýn sýradan belirsizliði.

Her þey belirsiz.

Yürekler suskun.

Benlik ise varlýðý sükûta ulaþtýran en hoþ çaðrý yine tüm gönülsüzlüðümüzle yaþarken bir çýðlýk belki de geçmiþin imlerinde hoyrat bir kývýlcým iken bir kez düþmeye görsün yüreðe.

Soyut onca kelam ve sýra dýþý edindiðimiz sessizlik ve görev erbabý düþkün cümleler.

Teyellediðimiz zaman, tehir ettiðimiz hayaller ve ölü çocuklar. Aklýmýn kýtalar arasý yolculuðunda hülasa bir boþluk hele ki söz konusu yetim bir imge kadar acýtan gerçek iken o soðuk ve minnacýk bedenler.

Sebep mi sebepsizliði mi ya da sebebe ihtiyaç var mý eðer ki söz konusu masumiyetin bile çok görüldüðü bir dünyada yaþýyor isek?

Ahkâmlarýn kanlý aryalarý.

Ölüm tüten bacasý insan denen ýrkýn nihayetinde gelip geleceði en adaletsiz kýyým.

Muzdarip olunasý ya da müdafaa etmekse beyanýný arz ettiðimiz ama tek gerçek; gidenlerin geri gelmeyeceði gerçeði.

Suslarýn sese dönüþtüðü bir farkýndalýk kadar da payidar kýlýnasý ve seslerin yoksunluðunu örttüðü o pasaj.

Andan düne geçiþ; dünün ölümünü kabullenememek harbi delikanlý demekse yüreðin zikri yine þiire düþen ve bulaþan hüznün de mahareti o çokbilmiþ imge pazarýndan kaçýrdýðýmýz birkaç yetim cümle belki de korunaklý dünyalarýmýzýn akan çatýsýnda konaklarken Tanrý ve vicdan.

Buzlarýn eridiði ama ateþlerin de asla sönmediði.

Ansýzlýðýn sonsuza rükûsu belki de sonralarýn hesabýný kesen öncesizlik ve yine titrinde bir þiir barýndýran özgeçmiþi insanoðlunun.

Mefhumlar da kayýp insanlýk gibi.

Ölüm kokan gazlarýn sihrine yenik düþen þeytan.

Uy(n)utulmuþluðun coðrafyasý ayan beyan belki de yeknesak bir ömrün peþrevi artýk hangi geçmiþ zaman kipi ise bir de saðalttýðýmýz acýlarýmýz ve dünlerimizin üstü örtülü o fevri ve sýra dýþý izleklerinde somurtan can pazarýnda yolunu kaybetmiþ kehanet ve Kara melek.

Zaman hýrpalarken insaný…

Ýnsan tüketirken önce kendini.

Tüketildiðine kani bir imge iken ömür.

Ve törpü bellediðimiz zulüm.

Ýnsanlýk öldü madem Yaratan’ýn baþý sað olsun.