Ellerim yangýn, yüreðim mert ve cüretkâr… daha ne olsun?

Sonlarýn mealini arýyorum küçümen köylerinde iri adamlarýn, it dalaþýna raðbet eden insanlar babýnda bir cenine bile hürmet duyup, adamýn hasýna tekme vuranlarýn kaybýnda soluyorum aðýr aðýr ve soluyorum bülbüle yarenlik eden yabani gül misali.

Gülme özürlüyüm kimine göre belki de gülümsemeleri teðet geçen mutluluðun ara evrelerinde kilitli kaldým.

Alýmlý mýsralar giyinmeliyim bu gün ve þiir sürmeliyim dudaklarýma.

Aklýmýn satýrlarýna hikâyeler dizmeliyim ve dize dize þarkýlar biriktirmeliyim tüm saflýðýmla… ki kim ise saf bir tebessümün çaðrýsý iken aklýmýn iplerinde oynayan kukla… ben gibi ahenksiz sen gibi seyirlik ve asla olmayan bizli kulaçlarýn kabarýk saçlarý.

Ansýzýn doðmalý güneþ ve ansýzýn batmalý ama anlýk sýzýlardan da ibaret olmamalý evren yoksa nasýl doðardý yeni gün evrenin rahminden?

Þimdi desem ki, deme özürlü bir buse konduruyorum saçlarýna ve helalinden bir sýr fýsýldýyorsun kulaklarýma üstelik kimselerin duymadýðý ve tek þahidin de Tanrý olduðu.

Bitkiler bile aç sevgiye ya insan?

Nefretle sulasan þu çiçeði bil ki solacaktýr ansýzýn ya bizler nasýl hala yaþýyoruz nefretin neferi bir alayla yýkanýrken hayat denen musalla taþýnda?

Taþý gediðine koyanlara sözüm belki de ya da taþýn taþ üstünde kalmadýðý bir limana rast gelme ihtimalini kondururken baþucuna þu þiir yüklü mizacýn yansýmasý iken ölümlü kalemin ölümsüz aþký; üstelik ihaneti tatmýþ yüreðin ýrmaklarýnda gidip gelen nice þiiri patavatsýzca görücüye çýkardýðým gecenin hazanýnda doðup, günün evrelerine yaydýðým sonra savsaklandýðým belki de þatafatlý bir hüzün dileyen mazoþist yaným.

Sevme özürlü cümlelerden haz etmiyorum keza sevme özürlü insanlardan da yeter ki soluklarý sevgi koksun belli ki ütopyanýn dibine vurdum yine sabah sabah yoksa sabah bellediðim rüyalarýmýn kirinden arýnan çocuk ruhumla kapýþan evren mi?

Geç, sen bayat sorularýmý ve açýk ara ile düþ peþine henüz yazmaya karar vermediðim yorgun hikâye kahramanýmýn.

Þimdilerde sonrayý uðurlama telaþýndayým oysaki an’ý yaþa diyor evren ya an, dünde kalýnca ne olacak. Ana ana an’ý, ansýz bir sýzý mý yine hücum edecek kasýklarýna þiirin?

Ebe kadýnlar gibiyim bu aralar belki de yazmanýn büyüsünde evrilen hüzün taneciklerini serpiþtirdiðim yorgun ruhumun ana kýtasýna; yine de babayiðit bir gölge olmayý dilerdim kâh aþka meyyal kâh garibe yoldaþ kâh evrene mucit belki de mücbir sebeplerle donanýmlý olduðum seyrinde kâfir yönergesine beþerin þerh düþtüðüm bir imge tadýnda da yaþamayý dilediðim…

Þahidimdense þerrinden uzak kalmak yine duada zikreden o söylem:

‘’Rabbim, hükümranlýðýndaki tüm canlýlarýn þerrinden koru beni.’’

Zulüm, nifak ve gýybet yüklü terennümlerinde yýkamayý maharet bildikleri masum týnýsýnda belli ki sevginin ve sevdanýn ve düþtüðüm çorak çöllerde galeyana gelen tüm münafýklarýn uzaðýnda kalmam yine Ýlahi Gücün sunumunda bir dirayet göstergesi ve bu, beni bana yakýn tutan ve kendini kýnayan nefis ile mücadelesinde yine buðulu bir bakýþ üstelik gök kubbenin nezdinde kaygan bir zeminden Ýlahi Aþka uzayan o tecelli ve tesellim o ki; sýnanmakla yükümlüyüm ve þahitliðim yine Allah katýnda en eþsiz huzur bir gün kavuþmayý dilediðim ve niyaz ettiðim.