Düþlerin tarhýnda saklýyým:

Bazen bir muamma arþýnladýðým

Bazense çözüldüðüm sonra dolandýðým

Ve dönendiðim kadar aþkýn

Kanatlarýna dokunmakla eþ deðer

Elbet aralýksýz tüten yüreðimde

Cereyan eden bir kýyamet ki

Ölmeye bile deðer…

Sevginin mizacýnda saklý

Her hece ve her zerre

Adeta kumaþý sevmelerin

Bazen

Akan gözlerinden

Bazen için için kaynayan

Bir hasret ki

Rengi yok iþte ölümüne sevmelerin.

Bir düþ’ün tortusu iþte günden kalan geriye ve sönmüþ bir balon gibi uçurumun dibine sürüklendiðim belki de sökün edecek yeni dertlerin öncesinde gardýmý alýyorum ve içimdeki balonu sözcüklerle ve sevgiyle pompalýyorum yoksa ben asla yeniden nefes alamam.

Nefsimle olan mücadelemse son hýz devam etmekte elbet yarýda kaldýðým da oluyor kimi zaman ve kendime yaptýðým eziyeti matah bilip bir de meziyet belliyorum.

Sarýklý düþlerim yok bu gece.

Sarmalýndayým iþte hiçliðimin ve coþkum söndü sönecek bu uðurda ayaða kalkýp yeniden yürümeli ve sevmeliyim belki de asla bir mimoza çiçeðine dönüþemeyeceðim demek oluyor ki gül vasfýmla daim kýlacaðým kalan yolu.

Karanfillerim ise asla solmadý hani babam gitmeden evvel bana doðum günümde son kez aldýðý kucak dolusu karanfil ve içim ve baba özlemim hala karanfil kokuyor bu yüzden nerede bir karanfil görsem içimdeki hýçkýrýk sonlanmýyor.

Gidenle gidilmiyor.

Bense kendimden gidemiyorum bu yüzden kendimi rölantiye alýp kalemle dans ediyorum elbet illa ki birbirimizin ayaðýna basýyoruz bazense dansýmýz yarým kalýyor ama ben pes etmiyorum ve yeniden dansa kaldýrýyorum kalemi.

Kulaklarýmdaki þarkýlar hep ayný.

Ruhumdaki þahika ise çatlak sesiyle içimi gagalýyor.

Bense göçmen kuþlardan alamýyorum gözlerimi ve göçebe gibi bir þiirden bir hikâyeye sekiyorum ve hala da bulamýyorum nereye gitmem gerektiðini ve bulamýyorum da hiçbir sorunun cevabýný.

‘’Düþlerimi b/öl de git böylesi daha güzel belki de…’’

Ýçimdeki seyyah ve münasip bir dilde kendime seslendiðim belki de öðretilerin hepsinin caný cehenneme deyip da misafir olacaðým bir yabancý elbet hüzün iken bakiyesi ömrün ve seferi bir ýþýk iken yýldýz olmamýn da meali ara sýra kendime ve mutluluða göz kýrptýðým.

Süt liman olmuyor iþte hayat ve parmak arasýndan bakýyorum hayatýn gerçeklerine elbet nemalandýðým da çokça insan ve duygu ve bakýþ açýmý þekillendiriyorum kimi zaman ama açýlar acýya dönüþüyor ve acýtmadan yaþadýðým bir ömrün rövanþý iken canýmý acýtanlarýn varlýðý.

Gün dönümü.

Güz dönümü.

Gül ölümü.

Gülmekle aðlamak arasýnda gidip geldiðim ve içimdeki pervane bense ýþýða âþýk bense kendime kýrgýn bense hayatý idame ettiren sadece sevgi ve umutmuþçasýna salkým saçak dökülüyorum pencereden sarkan masa örtüsü gibi üstümü kapadýðým ve masada kalan son þey iken kýrýk bir bardaðýn can kesiði.

Sözcüklerin de müptelasý.

Simamda kaygý.

Siren sesleri susmayan ambulanslar aralýksýz gidip gelen geceleri ve perdenin arkasýndan içten ettiðim dualarýmla þifa diliyorum herkes için ve sözüm ona gecenin sefasýný sürüyorum.

Bir tebessüm eþliðinde o vaveyla

Kükreyen aslanýn yüreðinde saklý soluk bir nida

Aslanpençesinde aþkýn

Renk deðiþtiren mevsim gibi

Karalanan her þiirde zimmetli

Elbet þafaðý atan gecenin sihri.

Her düþ’ün yalnýzlýðý kendine iþte ve iþte o manivela…

Sükûn olmalý belki de adý kalan hayatýn ve kuytularda salýndýðým yetmedi de girdim þu karanlýk dehlize.

Bir metafor olmanýn da özlemi belki de bir meteor geceyi ve göðü delen gözlerinde yalnýzlýðýn makul olmanýn da tek çaresi iken içime kaçtýðým ve gerisin geri gittiðim o mabet ki devasa bir hürmetle ve saygýyla dokunmak yüreklere ve ç/aðlayan her hecede tebessümler dikmek cümlenin sonuna bir nokta meziyetinde taþkýn da sözcüklerden alýp nasibimi ve iþte göðe yükseldiðim gibi o tarh ki içimde yanký bulan o taht ki yazgýnýn oturduðu bense kabullenmekle istiþare ettiðim iç sesim ki tek tanýðý sadece O bu yüzden hüzün çeþmemi kýsýp da gözlerimi de devirdim mi sonsuzluðun ç/aðrýsýna ve iþte pekiþen bir hasret ve nimet eþkâlim sadece insan olmanýn saðanaðý iken içimdeki bitimsiz coþku ve anlatma arzusu…