Mil çektim gözlerine o esintide baþýma vuran aðrýnýn…

Bir çaðrýnýn sanrýsýydým, uyku öncesi içine düþtüðüm o sefil yalnýzlýk belki de kulaðýný çektiðim yýllarým.

Pervasýz ve patavatsýz bir alfabeyim ben:

Ah, içimde seken kurþun aðýrlýðýnda duygular ve kelimelere sýðýndýðým, kimse dar görüþlü uzaðýndayým ya da mezhebi geniþ iklimlerde kýyýya vuran albenili söylencelerden haz etmiyorum.

Hazmedemedim hem ben dün yediklerimi:

Altý üstü iki simit üç beþ kurabiye.

Hamt ediyorum bu gün süregelen açlýðýma ve midemin parmaklýklarýna asýlý seyyah düþler ve demli bir çayý içerken içinde boðuluyorum satýrlarýn.

Sallama çaydan da saplantýlý cümlelerden de nefret ediyorum ve içime diktiðim o söðüt aðacý.

Günse kaygýlý.

Gece ise dört gözle beklediðim.

Seher ise tahayyülü imkânsýz.

Ah, seyyah bedenim sefil yüreðim.

Ve iþte heceliyorum aþký.

Aþina olan mý?

Yoksa sýra dýþý bir duygu mu beni benden eden bir o kadar beni bana sunan.

Uyruðum mu?

Kuyruðuma yapýþan yýldýz tozlarý mý?

Yýldýz olmaktan haz etmiyorum bu gece ve ismimi uzay çöplüðüne atýyorum sadece çiçek olmak ve solmak adýna dünyaya geldiðim gün gibi aþikâr.

Ve ben ilk göz aðrýsý iken ailemin…

Ah, aðrýlý baþý hayatýn bense bir çaðrý merkezi gibi arayýp da meþgule veriyorum yürek sesimi elbet akýlsýz cep telefonum benim.

Bir ay içinde sürekli iptal ettiðim telefon numaram ve hatýrlamýyorum bile telefon numaramý kaç defa deðiþtirdiðimi ve iþin ilginci ve de komiði: ismimi kendime kayýt ettiðim ve telefon numaram kayýtlý kendi ismimin baþlýðýnda.

Caným sýkýldýkça kendimi arýyorum elbet ulaþamýyorum kendime.

Ve çok gülüyorum ama sadece kendime.

Arýyorum kendimi.

Ah, aþk iken tek lüksüm ve aþkla baðdaþ kurduðum cihan.

Arýyorum aradýðýmý da bulmamýn ertesinde.

Ve iþte dua vaktim geliyor ve asla yanýtsýz býrakmýyor güzel Rabbim beni.

Gün yitmiþ.

Gece küfeyi devirmiþ.

Yaþasýn Rabbim ile baþ baþa kaldýðým o sabah ezanýnda dünyanýn en mutlu ve huzurlu insanýna büründüðüm ve dýþarýdan kulaðýma gelen elbet ezan okunduðunda ben de içimi okuyorum ve Rabbime koþuyorum:

‘’Güzel Allah’ým, ben geldim ben geldim.’’

O zaten hep yanýmda iken ve biliyor da iç sesimi ve iyi niyetimi ve yaþlarým çaðlarken neyse dileðim hiç olmadýðým kadar kavuþmuþken sonsuzluk denen çaðrýsýna da yanýt vermiþken.

Arayýþým hýz kesmeden bir ömür sürmüþken iyi kötü kendime de rast gelmiþken.

Huzur ve hüzün beni benden eden duygularýn kesiþme noktasý ve Yýldýz kimliðimi boþluða býrakýp bu sefer ölülerime rahmet okuyorum.

Babasýnýn tek gülü tek kýzý tek çiçeði:

Uzun süre beni beklemiþ iken ailem, babam ‘’Gülüm’’ ismimde karar kýlýyor ve bir de ön ismim: rahmetli halamdan miras iken göbek adým.

Ýkilemde kaldýðým çünkü ben yýldýzlar kadar uzak ve ulaþýlmaz iken.

Ýkilemde kaldýðým çünkü çiçek olmak beni cezbediyor ve açýp açýp solmayý çok seviyorum ve Süreya düþüyor aklýma:

‘’Önce öp sonra doður beni, anne.’’

Defalarca öldüðüm defalarca can bulduðum evrenin rahminde saklýyým hala adeta bir cenin gibi içime dönük ve baþa alýyorum hayatýmý her ölüp de can bulduðumda…

Can suyum ise elbet sevgi.

Dünümde olduðu gibi güne eþlik eden yarýnlara selam verdiðim.

Aþkýn þehla gözleri.

Mabedimde salýndýðým.

Bazen eþikte bazen beþikte.

Rengimle müstesna bir pembelik rakýmýmla dokunmak en tepeye.

Hüznümünse kat izinde saklý huzura düþkünlüðüm ve sevecen evren beni asla refüze etmiyor.

Ömrün kuytularýnda aþkýn duvarlarýnda ve yasýn yaþlara denk düþtüðü.

Bazense mutluluktan aðladýðým.

Aþaðý yukarý kýrk sekiz saattir kalemimden ayrý düþmemin ertesinde koþa koþa ve de kývançla oturuyorum masa baþýna.

Aþkýn rakkasesi sözcükler.

Revnak yürek ve göðün yýrtýk retinasý ve iþte ç/aðlýyorum.

Ulvi bir duygu iken inancýn nüksettiði aralýksýz ve kendimi sevmemde inanýlmaz payý varken kalemimin.

Yokluðum.

Yoksun kýlýndýðým…

Ne olursa olsun asla da sahibi olamadýðým pek çok þey bir o kadar umurumda olmadýðý ve bol keseden severken kendimle olan mücadelemde oldukça yol aldýðým.

Mahzenim bu gece sýcak.

Yüreðimse kýpýr kýpýr.

Gökteki salýncak.

Yerdeki lunapark.

Gönlümün kuytularýnda dahi saklý iken çiçekler.

Çiçek olarak yaþamanýn da bir bedeli olmalý hem, deðil mi?

Her solduðumda.

Her yorulduðumda.

Sevgi iken can suyum ve Mevla’m iken bana sevmeyi sevdiren.

Kendimi sevebiliyor olmanýn verdiði huzurla gülümsüyorum yeniden ve yazýyor olabilmenin verdiði mutlulukla karanlýkta sekiyorum bir sokaktan diðerine; bir coðrafyadan diðerine…

Ben seyyah bir çiçeðim köküme sadýk ama tüm evreni de arþýnlayabildiðim yüreðimle ve gönlümde saklý tuttuðum her þey için þükrediyorum.

Ve evet:

Görünürde ne kadar da aciz ve yalnýzým ve sahipsizim, deðil mi?

Kariyerimi kendi ellerimle sonlandýrýp akabinde sahibesi olduðum tüm dünya mallarýný da kurban vermiþken ve görünürde eþleþtiðim hiçbir insan ya da varlýk yok iken ben yürekten sever ve yazarken nasýl þükretmem?

Hep kaybettiðim onca þeyin ardýndan kendimi bulup da sevebilirken…

Kaybolmanýn ertesinde infilak eden duygularýmdan binlerce cümle kuruyor olmanýn verdiði haz ve huzur ile biliyorum ki evrendeki en þanslý insanlardan biriyim.

Bol sýfýrlý bir maaþ çekim olmasa da.

Ya da toplum kural ve normlarýna uygun bir konumum ya da kariyerim olmasa da.

Sahibesi olduðum hiçlik.

Hiçleþen yürek ama ayný zamanda koca kâinatý küçücük yüreðime sýðdýrabilmiþken.

Ve ben Rabbime aþýk ve hayata sevdalý iken ve onca þeye raðmen yaþama sevincimi ve umudumu muhafaza edebiliyorken…

Seviyorum iþte seviyorum:

Kendimi de sizi de hayatý da.

Kýzdýðým kadar kendime kýyamýyorum da içimdeki çocuða.

Yetim yüreðimi asla yalnýz býrakmayan Rabbim ile bütünleþtiðim her andaki mevcudiyetimi sürdürebilmek adýna kalemin verdiði güç ve mutluluk ile biliyorum da:

Dünyanýn en huysuz insanýyým ve de mýzmýz bazen çok hüzünlü ama coþkuma sahip çýktýðým kadar sevgi ve umut doluyum baþým her sýkýþtýðýnda yolum illa ki Rabbime çýkarken ve O, beni bir an bile sahipsiz ve yanýtsýz býrakmazken…