Çekincelerimi otlattýðým bulutlu bir gün sözcüklerin derdimi paylaþtýðý ne de olsa fikrime denk düþmekte zikrim ve iþte göðün zifirinden sökün etti edecek yaðmur damlalarý.

Her adýmýmý temkinle atýyorum artýk ve umudumu saklý tuttuðum kadar dinmeyen nemine alýþtým da ruhumun karanlýðýnda bandýðým illa ki sevgi ve hayallerim ve ben sadece bir tek renkten ibaret deðilim: gök kuþaðýnýn belime dolandýðý göðün temposu adeta bir çalgý heyeti saklý bulutlarýn üstünde ve sadece ben duyuyorum yüreklerindeki melodiyi.

Gamlý notalarýn isyaný yaðdýðý kadar hüzün…

Gem vurabildiðim isteklerim elbet neþrinde saklýyým þükrün.

Azadesi varlýðýmýn yanlý bir aþk masalýna tekabül eden içimdeki o devasa lahza.

Her duygu ise kabulüm baþa almýyorum artýk hayatý ve kaldýðým yerden devam ediyorum:

Bazen ýslýklanýyor iç sesim en çok da kaos yüklü iken cihan ve baskýn dýþ sese duyduðum öfke lakin ansýzýn solabilmekte ruhumdaki hezeyan ve huzura delalet bir öðle vakti aþký ihbar ettiðim kadar da aþina iken hasrete.

Recim edilen dünüm bense resmediyorum günümü.

Acýlarýn açmaza düþürdüðü bazen renk körü iken insanlar ve iþte kara deliðin nankör isyaný: her kör nokta adeta bir kordan ibaret ve tek kozum sevgiyle eþelediðim közüm en çok da sözüm özüm bir iken koþtuðum sahil boyu oysaki þehrin ortasýndayým her ne kadar çýlgýn martýlar beni denize çaðýrsalar da onlar da benim gibi otlanýyorlar hayatýn getirisi ayrý götürüsü ayrý iken sanki devasa bir þehir çöplüðünde martýlar, çýðlýklarý ile denizi arýyorlar.

Kara iklimine öykünen Ýstanbul havasý.

Pazenden ruhum pamuktan yüreðim ve yýrtýk mintaným az evvel düþtü yolum terziye ve þimdi ihtimamla giyiyorum cübbemi cüsseme büyük gelen ve karanlýðý delen gözleri ruhumun peçesinde uçuþan kuþ öbekleri.

Canýma minnet günün aymazlýðý.

Canýma minnet aþkýn özlemi.

Canýma minnet bazen ölümle örtüþen duygularým.

Canýma minnet nasýl da vakur ve ýssýzým.

Sürgün edildiðim coðrafyalarda daðlar tepeler aþýyorum en çok da yamacýna sokulmayý seviyorum ulu daðlarýn en çok da aðlamayý ne zaman sokulsam yamacýna Ýlahi Daðýn, daðlanan yüreðimi ihbar ediyorum Tanrýya.

Kulluðuma binaen haiz olduðum tek zerremi sunup Rabbime Ýlahi Aþkýn coþkusuyla sonsuzluða düþüyor yolum ve baþým yana düþüyor ve iþte sýcak bir el dokunup da saçlarýma ve ansýzýn firar ediyorum hüzün bulutlarýndan sekiyorum yeryüzüne.

Yalnýzlýðým bir Ferman aslýnda.

Bazense feryat.

Yâdým dünüm yaðan yaðmura minnet ediyorum lakin minnet etmediðim kadar bir Allah’ýn kuluna huzurla doluyor içim ve taþkýnlara mahal veren hüzün çöreklenmiþken yüreðime salkým saçak seriliyorum kaygan zemine.

Mihrabýmda saklý hayallerim ve kýblemde dinmeyen bir yangýn var.

Aþkýn surelerinde saklý özlemin sureti.

Cebbar gölgeler peþimde bense Allah yolunda en çok da Allah rýzasý için yaþamayý sevmeyi þiar edinmiþken…

Usulca yürüyorum yolumda ve baþým dik ve gözlerimi önüme odaklayýp arkaya bakmadan sokuluyorum yaðmura ruhumdaki zerreler taþkýna sebebiyet veriyor ve sele kapýlýyorum neferi olduðum bir rüya taþýyorum tepemde:

Aþkýn vuku bulduðu.

Özlemin hýzýna yetiþemediðim.

Bazense duygularýmýn ve kalemimin hýzýna yetiþemezken…

Ve Hýzýr gibi yetiþiyor bir el dokunurken umudun buðusunda büyülenmiþ yüreðimle korlara denk düþen iç sesimle hemhal ve Rabbimin, ‘’yaz’’ emriyle kaldýðým yerden devam ediyorum yaþamaya.

Öznemle özlemimle pekiþen hüzne delalet olsa da yazdýklarým asla yüksünmeden sevip yaþýyorum ve kendime ulaþmak adýna rüzgârýn sýrtýna binip deli gibi esiyorum esneyen ruhuma konan umudu tepede tutup sevgiyle dikiyorum bir bir göðün söküklerini az evvel boþalan yaðmurla ruhumu yýkayýp arýnýp sadece bekliyorum sýðýnaðým iken Ýlahi Ateþin her bir kývýlcýma delalet iken ansýzýn infilak ederken kalbim ve kalemim bir arada tutuþan yalnýzlýðýmýn izini sürüp gizimle teþrif ediyorum coþkuma eþlik eden sözcüklerden tutun da sonu gelmez hayallerimin peþinde…