BÝR AÞK MASALI…

                              Ýmbatlar okþarken yakamozlarý,

                              Sen diye kokuyor, tüm yaseminler.

                              Ve bu kentin, o çýlgýn akþamlarý,

                              Med-cezirdir sensiz. Bitmez geceler…

                              Býrakýp giderken, böyle çaresiz,

                              Yitirdim geçmiþi, kaldým öncesiz.

                              Ve her gece dalgýn, suskun ve sessiz,

                              Dinliyor Ada’da, beni sahiller… (*)

                              Sahiller seni söyler, seni anlatýr,

                              Sularda izin var, sen hatýrlatýr.

                              Sana tutkunluðum, yürek kanatýr,

                              Ressamlar ufkuma, seni resmeder…

                              Yýldýzlar yýkýyor siluetini,

                              Ay, kendine takmýþ, kirpiklerini.

                              Güneþe vermezken gülüþlerini,

                              Öfkeme hedeftir, resmin çizenler…

                              Ýzini ararým, gezdiðin yerde,

                              Oturduðun bank, park ve kafelerde.

                              Sorgunu yaparken müzikhollerde,

                              “Elcordobes” çalar, tüm müzisyenler…

                              Gittin ya bu kentten, iz býrakarak,

                              Gönlüme dert, öze köz doldurarak.

                              Beklemek olur mu, hep arayarak?

(*) Ada: Buradaki “ada” ismi, “Kuþadasý” anlamýnda kullanýlmýþtýr… Nitekim Aydýn Ýli’mize baðlý olan bu güzel belde, Aydýn ve havalisinde, “Kuþadasý” olarak deðil de, kýsaca “Ada” olarak anýlýr…