HÜZNÜN BENDEKÝ ADI

     Hüznün rengini çizsem hangi renkler çýkar ortaya bilmem. Siyahý, kahvesi, bordosu… Peki resmini çizsem hangi þekillerle baþlarým acaba? Uzun bir yolda uzaklaþan otobüs mü, baksan göremeyeceðin kadar yükseklerdeki uçak mý, telefonun ucundaki buruk bir ses mi?

     Neye boyarsam boyayayým, ne çizersem çizeyim ifadesi yeterli olmaz. Bendeki hüznün karelerini hiçbir nesne dolduramaz. Bu denli büyük, bu kadar geniþ yer aldý içimde hüznüm, engel olamadým ona.

     Bir çocuk var bende, yalýnayak koþuyor tebessüme. Ulaþmak mý ona, ne mümkün? Hüzünlerle bezenmiþim ben, tebessüm benim neyime…

     Bazen küçük bir kýzýn gözlerinde saklýdýr hüznüm, bazen de yýllarýn yoðurduðu bir yüzde. Ara sýra demir atar gecenin kýyýsýna. O kýyýda uzunca oturur, güneþe geçit vermez amansýzdýr, o kadar da acýmasýz.

     Hüznüm  mevsim olur, böler bir uykuyu bazen.  Bazen  de mola verir  paranteze alýr acýlarýmý. Yazda mýsýn, kýþta mýsýn bilinmez. O kadar durdurur zamaný içimde.

     An olur, annene bürünür hüznüm. Uzaklardaki, nadiren gördüðün, gördüðünde de asla doyamadýðýn, doyamadan ayrýlýðýn kucaðýna attýðýn annem olur hüznüm. Sevda gibi, aþk gibi, anne kokusu gibidir.

     Nefes almak mý, o da ne?  Ben nefesimin adýný da hüznüm koydum. Izni olursa soluklarýným, tersine gelirse nefessiz boðulurum…

     Ezilmiþliðin alltýnda kanayan çýðlýklarýmdýr hüznüm. O denli içimdedir, bir o kadar da sessiz…

                                                                                                                                                                                                                                                                    Begüm Özdikici