“Ýlhamlarýn rüzgârý ziyneti bezer durur,
 Garip kalan gönlüme kevseri süzer durur,
 Yangýn olan yüreðim deryayý sezer durur,
 Yanar ateþ telleri; ocak aþký fýsýldar. “

Ýlhamlar tanýr beni. Yüreðimin içindekileri çok çok iyi bilir. Her þafak söküþünde onu nasýl çaðýrdýðýmý ve bana nasýl geldiðini bir ben bilirim, bir de o…

Ilýk ýlýk meltem rüzgârlarý estirir gönlüme. Fýrtýnalarý ve kasýrgalarý yorulmaksýzýn kovalar hep etrafýmdan. Umut süzdürür;sevgi süzdürür;maksat süzdürür. Sonra aþký fýsýldar ocaðýma. Ocaðýmda biriken küller tekrar alev alýr. Beni ötelere hatta ötelerin ötesine götürür. Hakikat bahçelerini zerk eder bütün benliðime.

Elim titrer ilk önce. Yazma cesaretini bulamam kendimde. Ama sonra ilhamlarýn rüzgârý ziyneti bezeyip durdukça mýsralarým dörtlüklere, dörtlüklerim þiire, þiirim de destana dönüþür.

Tatlý bir ürperiþle hayal haneme resmettiklerini büyük bir zevkle temaþa ederim. Nasýl temaþa etmem ki!

Gönlümdeki bütün karanlýk noktalar aydýnlanýr, yalnýzlýðýný terk ederek çoðaldýkça çoðalýr ve öksüz kasidelerle bülbülü yýðmam artýk. Onlarýn güle vasýl oluþunu seyrettikçe coþar, bitimsiz bir saadetin verdiði rintlikle kevser þarabýný yudumladýkça yudumlarým.

Gönül bütün bunlarý gerçekleþtirdikten sonra, yürek hiç boþ durur mu? Sükût eder mi hiç? Kendi nehrinden çýkarak deryalarý sezmeye baþlar. Bir kapýdan diðer kapýya geçerek cennet baðýnýn güllerini koklamaya baþlar.

Derya içinde derya görür göz. Göz baþkalaþýr, söz baþkalaþýr ve de yüz baþkalaþýr.  Göz, gördüðüne þaþýrýr; söz, kelamýna þaþýrýr. Yüz de damla damla olup, deryadan ibret alarak deryalar biriktirir.

Bu birikiþ nefsimi Mevlana ikliminden, Yunus’un iklimine götürür.

Artýk yok olmaktan dert küpü olmuþ zihnim, var olmanýn sevinciyle coþtukça coþar; taþtýkça taþar.

Çünkü maksat vücuda gelmiþtir. Asrýn çýðlýklarý gönül denen kafeste eridikçe erimektedir.

Öz, gündelik telaþlardan, bitimsiz telaþlara doðru yolculuðuna baþlamýþtýr bile.

Çünkü nefs nehrinde boðulmaktan kurtulup derya, hatta derya içinde deryayý sezmiþtir.

Sefer, güle doðru ve de bülbülün koþtuðu yere doðru. Baþka yol yok, baþka da çare yok. Ýþte ilhamlarýmýn rüzgârý bana bunu sezdirdi. Ýçimdeki muammayý bu þifreyle çözdürdü.

Yýllarca gönülden istedim gerçeði sezmeyi. Þükürler olsun ki sezdim. Mutluyum artýk.

Bundan sonra belki de hiç kimsenin istemeyeceði ateþe talibim ben. Çünkü bana o aþký fýsýldayacak kulaðýma. Hem de gerçek aþký. Tükenmeyen, yok olmayan ve de âlemin kirli ellerinin dokunmadýðý, dokunmaya cesaret bile edemeyeceði aþký.

Rabbim seni nasýl sevmeyeyim! Binlerce þükürler olsun!