Hepimiz sonuçta ne rütbe ne de mal olan Veysel’in tabiriyle uzun ve ince bir yola çýkmýþýz. Önemli olan gönül seslerimizi dile getirerek yaralý olan toplumuzun yaralarýný sarmak ve gönül seslerimizi terennüm etmekti.

Ýþte dostlar çýkýlan bu yol zor, zor olduðu kadar meþakkatliydi. Elbette zamanýn þartlarý gereði adýmlarýmýzý atarken önümüz güllük gülistanlýk olmayacaktý. Çünkü hepimiz birer nefs taþýyorduk. Bencilliklerimiz ve de hýrslarýmýz limitsizdi. Bunu da son derece doðal karþýlýyorum.

Ama gönül isterdi ki birbirimizi kýrmadan, incitmeden yol alabilelim. Beklentilerimizi karþýlayabilelim. Ama olmadý/olamadý.

Baþlangýçta çok güzel hisler taþýyordum. Benim dýþýmdaki benlere “Canlar! “ diye hitap etmiþtim. Evet, onlar benim yüreðimde yaþayan canlardý. Kendim bu iþe nasýl gönül verdiðimi bildiðim için, onlarýn da neler çektiklerini biliyordum. Onun için kendi canýmdan farksýzdýlar.

Ancak gel zaman, git zaman her þey deðiþti. Zaman nasýl bizi tarumar ettiyse, onlar da tarumar oldu.

Bundan sonra kimse benim kusuruma bakmasýn. Kelimelerin üstünü örtmeden gerçekleri olduðu gibi aktaracaðým.

Bakýn Dostlarým,

Mart ayýnda þeker hastalýðýndan dolayý komaya girmiþtim. Þiirlerini her gün muntazaman asan bu kardeþiniz yirmi gün ara vermiþti. Bu verdiðim arada sizlerden ne bir hal, ne de bir hatýr geldi. Daha sonra tekrar siteye döndüm. Astýðým ilk þiirimin altýna hastalýðýmý yazarken uzun süre þiir asamadýðýmdan dolayý sizlerden özür dilemiþtim. Özrüme cevap veren sadece birkaç kiþiydi.

Mücadeleye devam dedim ve yýlmadým. Daha sonra “Adem Efiloðlu’na Mektup “ isimli yazýmda istemeyerek kýrdýðým ya da kýrýldýðým dostlarýma elimi uzattým. Cevap gelmedi deðil, geldi. Açýklýkla itiraf etmek gerekirse bir tek “Melahat Temur “ kardeþimden istediðim cevabý aldým. Ona buradan sonsuz müteþekkirim. Ancak diðerlerini belirtmek gerekirse buradan üzüntülerimi ifade etmek isterim. Hele hele Adem kardeþimin yorumu beni ziyadesiyle üzmüþ ve incitmiþti. Çünkü tek taraflý düþünüyordu. Neden mi? Orada sadece benim hatamdan döndüðümü vurguluyordu. Bana yapýlan hatalardan hiç de söz etmiyordu. Peki Adem kardeþim haklýsýn diyelim. Ben yanlýþsam, Allah’ýný seversen söyle karþýmdaki kiþiler çok mu doðru!

Ve daha sonra beni çok çok inciten “ Bugün Çocuk Olayým” isimli þiirime gelmek istiyorum.

Bu þiirim seçki kurulu tarafýndan günün hece þiiri seçilmiþti. Bana soracak olursanýz dostlarým o þiir hiç de seçilmeye layýk deðildi. Sýradan yazdýðým bir þiirdi. Ama ertesi günü astýðým “ Çek Çekebilirsen Nefs” isimli þiirimi neredeyse burada bütün meslektaþlarýma okuttum. Eþimle de gözden geçirdik. ( Hatta eþim bana bu þiiri mutlaka siteye as dedi ) Meslektaþlarým “ asrýn þiiri “ olarak nitelediler.

Bakýn dostlarým “ Bugün Çocuk Olayým “ þiirimi bir hamlede yazýp bitirdim. Ama “ Çek Çekebilirsen nefs “ isimli þiirime bir gün emek verdim.

Ýlki 17-18 yorum alýrken, bahsettiðim bu þiir hiç yorum almadý.

Neyse dostlarým bunlar küçük ayrýntýlar gibi görünüyor ama esas da ayrýntýlarda saklý olduðunu unutmayalým.

Ve de gelelim beni en son yýpratan davranýþa;

“Muhteþem Heceler Kur “ isimli bir þiir asýyorum siteye. Astýðým þiir hem de üç ayaklý. Doðrusunu söylemek gerekirse üçlü ayaklý þiir yazmak her þairin harcý deðildir. Ne bir takdir ne de bir kuru teþekkür. Sadece iki dostum yorumlamýþ. Onlara da buradan teþekkür ediyorum.

Ayný þiirimde dostlarýmýn þiirine yönelemediðim için özür diliyorum. “ Hocam, kitap çalýþmalarýnýzda baþarýlar diliyorum. Durumunuzu anlayýþla karþýlýyoruz. “ türünden teþvik edici tek bir cümle dahi yok.

Evet ben söyleyeceklerimi söyledim. Enerjimi,hevesimi ve de en güzel hislerimi kaybettim dostlarým.

Bundan sonra kimse yanlýþ anlamasýn beni üzen ve de yýpratan sitelere þiir asmaktan çok, gerçekten benim yüreðimi anlayan sevgili eþime þiirlerimi okuyacaðým. Tek okurum o olacak. Hakkýnýzý helal edin. Her þeye raðmen sizleri seviyorum. Ömer Öner