Ýkinci Dünya Savaþý baþlayýncaya kadar Kütahya’nýn en gözde mesirelerinden   biri 7 Km. uzaklýktaki Çamlýca idi, burasý, göz alabilesiye uzanan oldukça yaþlý bir çam ormaný, billur gibi berrak ve çok soðuk kaynak sularý, ormana bitiþik þahane meyve bahçeleri ve þirin bir köyle Kütahyalýlara davetiye çýkarmaktaydý.

                      Hemþehrilerimizden bir kýsmý günlük gezi için gelir, taþlardan basit ocaklar yapar, ormandan temin ettikleri yakacakla  yemeklerini piþirir, kahvelerini, çaylarýný hazýrlar, çocuklar çeþitli oyunlar oynar, sincaplarý  kovalar, akþam evlerine dönerlerdi, bir kýsmý da uygun yerlerde çadýr kurarak günler, hatta haftalarca kalýr, göze tabir edilen küçük kaynaklarýn ayaðýnda yetiþen ufak fakat çok lezzetli ve aromalý yabani çileklerden toplar, reçel yapar, reçine kokulu , bol oksijenli havayý teneffüs etme olanaðý bulurlardý.

                      Þimdi on dakikalýk yol, o zamanýn nakil araçlarý atlý arabalarla bir saat çeker, hatta kafiledeki çocuklar yol boyunca dizili böðürtlen, alýç gibi yabani , fakat þifalý meyvelerden toplamak isterlerse bu yol iki üç saat sürerdi.  Bir yaz baþlangýcýnda babam bu sene sizi Çamlýcaya götürmeyi düþünüyorum, bir iki ay kalýr, hem çam havasý teneffüs eder, hemde köy hayatý yaþamýþ oluruz der demez  Annem - Ben yýlandan çok korkarým, orada rahat uyuyamam !deyince babam: -Hatun çadýra gitmiyoruz, ev kiraladým! diye cevapladý, bu def'a   burkulma  sýrasý kardeþimle bana geldi,  babam biraz sinirlenerek   -Peþin hüküm veriyorsunuz, görmeden konuþmayýn, ben çok beðendim, görünce siz de beðeneceksiniz! dedi.

                      Hakikaten babamýn isabetli bir karar verdiðini daha yolda anladýk, bir tarafta meyve bahçeleri, öbür tarafta çam ormaný, rampayý týrmandýkça þehrin kuþ bakýþý manzarasý bizi büyüledi ama asýl sürprizi kalacaðýmýz binaya yaklaþýrken yaþadýk.

                      Çam ormanýna yaslanmýþ, iki katlý bir deðirmen görünce þaþkýnlýktan küçük dilimizi yutacaktýk neredeyse, þimdiye kadar gördüðümüz tek katlý derme çatma, harap deðirmenlere hiç benzemeyen bu deðirmen bir sanat eseri idi adeta, bakýmlý, beyaz badanalý, arktan kaçan sularla fýþkýran yeþilliðin ortasýnda bir þato gibiydi, bir tarafýnda orman, diðer tarafýnda ufka kadar uzanan, üzerinde kuzularýn otladýðý, öbek öbek papatyalarla bezeli yemyeþil bir çayýr,çayýra bitiþik bahçeli köy evleri bir tablo güzelliði sergiliyordu.

                      Yan taraftaki ahþap merdivenle týrmandýðýmýz üst katý görünce asýl  büyük  sürprizin bizi burada beklediðini anladýk, oymalý dolaplarý, nakýþlý tavanlarý, þark iþi sedirlerde serili antika halýlar, halý kaplamalý yastýklar, duvarlarýn büyük bir kýsmýný kaplayan nadide   aynalar, pencerelerin hepsindeki deðiþik þahane manzara  görülmeye deðerdi. Ayrýca deðirmen  arkýnýn kot farkýndan faydalanýlarak mutfak ve WC musluklarýna baðlanmýþ olan tertemiz kullanma suyu þehirdeki konforu aratmayacak bir lüks idi. Hiç ummadýðýmýz bu durum bizi þaþýrtmýþtý, babam o zaman izah etti  -Yunanlýlar iþgal sýrasýnda bu binayý karakol olarak kullanýrken,buradan hiç    gitmeyeceklerini sandýklarý için, restore etmiþler dedi ,hatta deðirmenin sesini iþitmemek için araya  yalýtým malzemesi koyduklarýný, gece de çalýþan deðirmenin sesinden etkilenmeyerek çok rahat uyuyabilince fark ettik.

                      Türk ulusunun esareti kabullenemiyeceðini düþünemeyen gafiller  neye uðradýklarýný anlayamadan, emelleri kursaklarýnda kalýp denize dökülünce bu güzel bina da kalmýþ, eðer  imkan bulsalardý birçok köylerimiz ve ormanlarýmýz gibi burayý da yakar öyle giderlerdi, Allah fýrsat vermemiþ hainlere.

                      Evin keþfi bittikten sonra sýra deðirmene gelmiþti, suyun deðirmen taþýný nasýl döndürdüðünü, buðdayýn nasýl öðütüldüðünü merak ederdim , ama o güne kadar görmemiþtim.  Ev sahibimiz  deðirmenci çok anlayýþlý bir amca idi, vaktiyle iþgal kuvvetlerine darbe vuran çetelerden birine katýldýðý için Mehmet olan adýndan daha çok Çete olarak anýlýyordu  -Önce taþý hareket ettiren sudan baþlayalým! diyerek deðirmenin zeminine göre oldukça  yüksekte olan su arkýnýn yanýna götürdü, arkýn bir tarafýndaki tapa tabir edilen kapaðý göstererek  -Bu tapayý açarak suyun yönünü deðiþtirdiðimiz zaman deðirmen durur, bakým vs. amaçla kullanýrýz bu tapayý , sair zaman su aþaðý doðru gittikçe daralan(adeta huni gibi) oluktan büyük bir hýzla düþer, aþaðýdaki kanatçýklara çarparak onlarý,onlar da baðlý olduklarý mil vasýtasý ile üst taþý döndürür,þimdi deðirmene inip taþlarý görelim dedi, indik , deðirmende 3 çift taþ vardý.

                      Çete - Bu taþlara ocak deriz, bu deðirmen üç ocak, üstte gördüðünüz hazneye öðüteceðimiz buðday arpa vesaireyi çuvalla getirip dökeriz, birden akývermemesi için çakýldak dediðimiz, taþýn dönüþ hýzýna ayarlý , þu düzeneði kullanýrýz, gördüðün gibi alt taþ sabittir, üst taþ dönerken ortadaki delik kýsýmdan iki taþýn arasýna akan hububat öðütülür, incelik ayarý taþý yükseltip alçaltan þu düzenle yapýlýr, taþlar dönerken zamanla aþýndýðýndan þu kalemle diþeme denilen, taþýn üzerinde küçük oyuklar açma, iþlemini yaparýz dedikten sonra geçenlerde bu deðirmen bir hafta zorunlu tatile girdi diyerek anlatmaya baþladý:

            Olukta bir arýza oldu, marangoz iþinden anlamadýðým için bir usta bulup getirdim, gündelik  olarak ne vereceðimi sordum, pazarlýk ettik,2-3 günlük iþ vardý, benim de Bozüyük’e gitmem gerekiyordu, usta iþe baþladý ,ben de gittim,2 gün sonra geldim ki hiçbir þey yapýlmadýðý gibi usta da yok,bulup iþi neden býraktýðýný sorunca   - Çete sen gittin,öðleye doðru bir atlý geldi, atýn kaltaðýndaki halý heybeyi indirdi, nargilesini, kahve takýmlarýný çýkardý, ateþ yakýp kahvesini hazýrladý, nargilesini ateþleyip fokurdatmaða baþladý, onu seyrederken býraktýðým iþime baþladým, beþ dakika geçmeden beni çaðýrdý:

          -Arkadaþ! þu yeþilliði koyu gölgeliði gördüm, aðýz tadiyle bir nargile fokurdatýp, bir fincan kahve içeyim dedim,tak taklarýnla kafamý þiþirdin, otur þuraya ben gittikten sonra ne halin varsa gör! deyince yevmiye usulü çalýþtýðýmý,iþi býrakamayacaðýmý belirttim. O da - Yevmiyen kaç para ? dedi. Bir mecit deyince, -al þu beþ mecidi 5 gün çalýþma dedi, ben de parayý alýp köyüme gittim, ehl-i keyf bir aða imiþ,dayatsam belki de dayak yiyecektim,korktum, ne yapayým? Diye cevap verdi.

                      Ýyi, hemen baþla þu iþi bitir! dedimse de marangoz ben 5 yevmiyemi o aðadan aldým , haram  olur, çalýþamam demez mi? Ne dedimse laf anlatamadým, baþka marangoz da bulamadýðým için  3 gün daha zoraki tatil yaptýk, dedi hayýflanarak.

                      Tatil deyince aklýma geldi, yarýn okul vardý, eve çýkýp hazýrlandým, ertesi gün sabahleyin babam brik denilen iki tekerlekli, tek at koþulan arabamýzla beni þehre götürdü, o sýralarda park sorunu yoktu , arabayý kapýnýn önüne býrakýp atý ahýra çekip yemledikten sonra ben okula, babam da iþine gitti, kardeþim henüz okul çaðýnda olmadýðýndan o Çamlýca’nýn tadýný çýkarýyordu. Akþam ihtiyaçlarý alýp yine arabamýzla Çamlýcaya döndük.    

                      Kütahya’daki  evin bahçesindeki tavuklar Pazar günü , Cumartesiden verdiðimiz yem ve su ile idare etmek zorunda kalýyor,b azen yemleri yetmiyor, bazen su kaplarýný devirdikleri için susuz kalýyorlardý, bir arabacý ile anlaþýp onlarý da Çamlýcaya götürdük, akþam olunca yaptýðýmýz kümese giriyor, sabahleyin civar bahçe ve tarlalara daðýlýyorlardý, köyden temin ettiðimiz süt, kaymak, tereyaðý,    kovan balý ve yoðurda taze yumurta da eklenmiþ oldu böylelikle.                        

                      Bir akþam çok sevdiðim, avucumdan yem yiyen, horozunu okþadýðým zaman kanat vurarak kýskandýðýný belirten Felemenk cinsi çil  tavuðum   kümese  dönmeyince   meraklandýk, acaba köpekler mi parçaladý?  diye  sorduðum deðirmenci  - Buraya baþýboþ köpek sokulamaz, buradakiler de çoban köpeði olduðu için yalla beslenir, et yemezler! deyince rahatladým, ama ertesi gün, hatta haftalar geçtiði halde dönmeyince ümidi kesmiþtik ki 3 hafta kadar sonra arkasýnda civcivlerle çýkýp  gelmez  mi? Meðer kabak kökenlerinin arasýnda kuluçkaya yatmýþ, civciv çýkarmýþ, tabii çok sevindik, hem bulunuþuna hem de civciv çýkarmasýna.

                      O senelerde köylerde elektrik olmadýðý için bataryalý bir radyo almýþtýk, anteni ise devasa bir þeydi, takriben iki metrekarelik bir çerçeve içine döþenmiþ metrelerce bakýr telden oluþan anteni mümkün mertebe yüksek bir yere  takýyor, yine de parazitli bir sesle dünya ahvalinden haberdar oluyor veya þarký, türkü dinlemeðe çalýþýyorduk.

                      Geceleri  evler  ekseri küçük gaz lambalarý ile aydýnlatýlmaktaydý. Ben lüks adý verilen, gazyaðýnýn pompalanarak basýnçla sevk edilen gömlek aracýlýðý ile, þimdiki ampullere benzer oldukça parlak ýþýk veren, aydýnlatma aracýyla  aydýnlatýlan odada rahatça ders çalýþabiliyordum, annem de þimdi antikacý vitrinlerini süsleyen, pompalý gazocaðýnda yemek piþirdiði için diðer ev kadýnlarýna  nazaran oldukça þanslý sayýlýrdý.

                      Okullar tatil olunca oyun alanlarýmýz ve çeþitleri de arttý, köye kadar uzanýp çocuklarla körebe, saklambaç, met-çomak, aþýk gibi oyunlar oynuyor, bahçelerden meyve topluyor,harman zamaný düven sürüyor,hoþ vakit geçiriyorduk ama nihayet dönüþ günü geldi, sanki baba ocaðýndan ayrýlýyormuþ kadar tarifsiz kederler içinde terk ettiðimiz Çamlýcaya ve oradaki dostlarýmýza ertesi sene tekrar döneceðimiz umudu ve tesellisi ile veda ettik.

                      Güzel bir tatil böylece bitmiþ oldu.