Online Üye
Online Ziyaretçi
Dilde sensin,
közde sensin, câna hicran yığma gül;
Bülbülüm
sevdayla yansın, câna hüsran yığma gül!
Her sabah
gönlümde tütsün neşveler, bozdurma kalp;
Sultanım
himmet getirsin, câna isyan yığma gül!
Olmasın Leyla’mda
mâtem, Mecnun’um sersin heves;
Köşke gir sen,
bağrı ör sen, câna sûzan yığma gül!
Yaprağından
çalmasınlar mevsimin nur hâlini;
Bağbanım
kasvet bitirsin, câna şeytan yığma gül!
Çiylerin
kaygıyla başlattırmasın yangınları;
Elde hicrim
çağlıyorken, câna fettan yığma gül!
Neşve bulsun
bülbülüm hep, handa dinsin mersiye;
Muştular
serdirmeden hiç, câna harman yığma gül!
Son demim
meltem çağırsın, yakmasın Pervâne’yi;
Neylerim
sevdayla tütsün, câna bühtan yığma gül!
( fâ i lâ tün
/ fâ i lâ tün / fâ i lâ tün / fâ i lün / )