Ölümün çekirdeði bedenimde uyurken,          

Ruhumun özlemleri sonsuza açar yelken.       

                                                     Ýçimde volkan sanki hayatýmýn melali,

     Beni efkâra salar bu dünyanýn vebali.                    

Hasretlerin ahiyle gün be gün periþaným,        

Izdýrapsýz, kaygýsýz geçmiyor hiçbir âným.       

Çocukluðum geliyor yâdýma zaman zaman,   

Deli dolu günlerim dinlemiyordu ferman.        

                                                      Yükleyip elemleri birer birer bahtýma,

Hayat denilen gemi attý beni rýhtýma.               

Artýk yelkenlerimi þiþirecek rüzgâr yok,           

Saçýmýn tellerine konmadan düþen kar yok.   

Su gibi geçen ömrün efkârýndayým þimdi,      

Vuslat iklimlerinin baharýndayým þimdi.           

                                                       Ýçimdeki duygular serab içinde serab,          

Çaresizlik mülkünde gönül ve ruhum harab.   

Ölümün çekirdeði gün gelip yeþerecek,         

Belki o zaman ruhum muradýna erecek.         

                                  Ýbrahim SAÐIR