1
.
BEN İNSANIM
Bazen aklım esrir benim, ruhum tende esir benim
Günahımla, sevabımla bütün
benim, kesir benim.
Ben insanım, kâinat
seyrangâhımdır benim
Gâh inkâra düşerim, gâhi
enel Hakk derim,
Sürgünüme vesile ilk
günahımdır benim.
Âdem’den miras kaldı, hâlâ
tövbe ederim
Güneş bir mekik gibi dokurken
mevsimleri
Sayfa sayfa çevirir gece ile
gündüzü
Takvimler eskidikçe soldurur
resimleri
Belirir aynalarda hayatın öbür
yüzü
Aklın perdelerini kaldırıp
zaman zaman,
Burçlarda soluklanıp, maveraya
yürürüm
Beni bana yâd eden, beni
benden ayıran
Nefsin tahribatını zikir ile
kürürüm.
Bir kemanın telinde inlerken
duygularım,
Hazin bir hikâyenin yarası
kabuk bağlar
Gün olur isyanıma bahaneler
ararım.
İçimi bir amansız şüphenin odu
dağlar.
Ömrümün takviminden her gün
bir yaprak düşer,
Uçar gider her akşam kabrimin
toprağına
Yanımda götürdüğüm ya hayrolur
ya da şer
Düşünce Azrail’in ölüm denen
ağına.
Sonsuzluğa uzanan bir yolun
yolcusuyum,
Bu fani mekânların hudutları
dar bana.
Bütün kibrime rağmen bir damla
kerih suyum,
Burda payıma düşen bir metre
mezar bana.
İbrahim Sağır