Ne vakit bir dalgýn can görsem

Uzaklardan halinin serencamýnda bir vakit kederle eylensem

Düþlerin insicamýna ne desem, düþünmenin ufkumda ki gamýna ah uzar etsem

Acaba kimbilir deyip, o melül mecalinin perdelerini hiç çekmeden niyaz etsem ve tebessüm ederek geriye çekilsem

Her doðan can beþer olarak varolur

Ancak sosyal denge ve sünnetullahýn gereði sabiye her gönül yar olur

Kimsesizlik ne kadar meþekkatli ve elim bir hissiyat ayazýnda nefeslenemek nar olur

Hazan afakýmda timsallenen ibretin þiarýnda halimin her lahzasýna duçar olur, þad-u þevkin icmalinde hazz-ý efkar ar olur

Rabbime ne kadar hamt etsem azdýr

Artýk ömrümün uzatmalarýný yaþadýðým hak ve hakikat –ikramdýr

Hekimler neler söylemiþlerdi, artýk yolun sonu olabilir diye nezaketle tenbihlemiþlerdi, nasýl meraktý

Refikam ne güzel ve ne kadar zarif bir eda ile bakarken sakýn hayý adeta haykýrýyordu, opera olmamamý istiyordu

Ey ehlim, gönlümün süruru zevcem

Neden bu kadar telaþ içindesin, yoksa gideceðim yerden emin mi deðilsin dedim

Gözyaþlarýný tutamýyordu, meraklanma Rabbimin huzuruna gitmek için asla kaygýlarýnla zan içinde yüreðini hýrpalama diye tebessüm ettim

Vasiyetimi ve  emanetelerimi tek tek sýraladým, evlatlarýma tahkik ve emr-i bilmaðrufu hatýrlattým ve sonra yoðun bakýmda gözlerimi açmýþtým…

Mustafa CÝLASUN