Sen her zaman gözlerimin içine bakardýn, bense onlarý hep senden kaçýrýrdým. Sanýrým kendimi bir çeþit tanrý sanýrdým. Tanrý hakkýnda yanýldýðým gibi, bunun hakkýnda da yanýldým. Gözlerimi kapattým ve tek bir þey istedim; ben seni istedim. Ve yaðmur yaðdý. Sanki Tanrý beni duymuþtu ve suratýma tükürüyordu. Bu da benim günahlarýmýn bedeli olmalýydý. Yýllarca süren bencilliðimin cezasýný bana seninle kesmiþti. Ve sen önce beni sana muhtaç býraktýn, sonra da tamamen býraktýn. Sonlara doðru istediðim tek þey kollarýmdan asla ayrýlmamandý. Ama ne yazýk ki "Gitme." diyemedim. Önce derin bir nefes aldým, sonra kabullendim. Gözümden yanaðýma düþen bir su damlasý bana insan olduðumu hatýrlattý; diðerleri kadar zayýf, diðerleri kadar ezilmiþ. Gittiðini kabullendiðim gibi bunu da kabullendim. Hayata beni baðlayacak bir sebep aradým. Tek istediðim hatýralarýn verdiði acýya son vermekti ama yapmadým. Bir kez olsun zor yoldan denemeye karar verdim. Ve bu yol tam yedi aydýr bitmek bilmedi. Annesini henüz kaybetmiþ bir kedi yavrusu gibiyim; muhtaç, çaresiz, yaþamak için çok güçsüz. En kötüsü de; bütün bunlarýn senin için hiçbir þey ifade etmemesi, bu yazdýklarýmý hiçbir zaman okuyamayacak olman. Ýþte bu yarama tuz basýyor her gün, her gece.