Ýçimdeki  sýzý  dinmek  bilmiyor,

Ne  yapsam,  ne  etsem,  yüzüm  gülmüyor.

Gitti  de  elli  üç  yýllýk  yârim  geri  dönmüyor,

Kim  dönmüþ  ki  geri  gerçek   dünyadan.

Kendimi  dýþarý  atsam,  adým,  adým  dolaþsam,

Acaba  mümkün  mü  ki  seni  unutsam?

Ne  tebessüm,  ne  de  gülümseme,  yüzümde,

Zaten  gülemedim  ki,  gülmek  yokmuþ  özümde.

Ses  yok,  seda  yok,  sensiz  bu  evde,

Nasýl  çare  bulunur  ki  böyle  bir  derde?

Ses  tellerim  bozuksa,  kýsýlmýþsa  sesim,  ne  gâm,

Resimlerin  konuþmuyor  ki  benimle,  çerçevelerde.

Yazarken  anýlarý  bir  roman  gibi

Sanki  sonu  gelmez,  görünmez  dibi,

Tatlý  hatýralar  yerine,  neden  acýlar?

Yüreðimi  yakýyor  sonsuz  sancýlar.!