Çok eskiden; yani 23 yýl kadar önce, kýþlarýn burada daha bir özenle soðuk yaptýðý dönemlerde, yine çok soðuk kýþ günlerini yaþamýþtýk. Hayatýmda yaþadýðým en farklý kýþlardan birisine tanýklýk etmiþtim. Öyle ki; tam hatýrlamasam da, 1 hafta sürmüþtü bu hal. Çatý saçaklarý sarkýtlarla bezenmiþti her yerde. Metrelerce uzunlukta olanlarý vardý ki çatý altlarýna yürümek istemezdiniz korkudan. Her an düþebilir çünkü bir tane. Haberiniz olmaz. Yerler desen buzlarla kaplý. Sert mi sert. Engebeli þekiller yapmýþ yer yer. Buzdan heykeller gibi çýkýntýlý çýkýntýlý ve her yerde buz mücadelesi. 

Buzlarýn bize oynadýðý oyunlar bizlere çoþku, moral verirken, hayat mücadelesi daha çetin bir hal almýþtý. Hatýrlamýyorum; kaç ilde böyle bir durum yaþanmaktaydý ama burasý Trakya idi ve o zamanlar çok daha soðuk olurdu. Hele ki kartopu oynamayýn; eve döndüðünüzde parmaklarýnýz dakikalarca sýzlardý; soðuk kemiklere kadar iþlediði için. Yürüme yollarý kürenirdi teyzemlerin bahçeli evinde. Hart hart. Böylesi saçak saçak parmaklýk gibi olmazdý her yer. Ýlk kez görüyordum böylesi bir mevsimsel þakayý. Ve 23 yýldan beri bir benzerini yaþamadým tekrar. Bir kýþ anýsý olarak hafýzalarýmýzda yer etti zannediyorum. Gözümde ninemlerin evin yakýnýndaki buzlu yollar ve çarþýda çatýlar boyunca uzanan buzdan sarkýtlar, hafýzamda kalan. Ve soðuk. Kemiklere iþleyen bir soðuk.