IV.         

      Her þeyin bir dayanma ve her insanýn da bir tahammül gücü vardýr.

       Evliliðinin daha ilk gününden beri tahammülsüzlük derecesinde acýlý ve sýkýntýlý, geçen günlerindeyken ben de zavallý kadýnýn karnýnda ayný derecede mutsuzluk ve huzursuzluk ceninken kara bir bulut gibi kanýma ve damarlarýma girmiþtir.

Kurulurken yýkýlan bu evlilik çatýsýnýn enkazý altýnda dünyaya gözlerini talihsizlikler içinde açan zavallý ben gelmiþim.

Yýkýlýþý mukadder olan bir evlilikten geriye masum ve günahsýz bir bebek, talihsiz bir kadýn, anne saltanatý ve sultasý altýnda büyümüþ iradesiz, kiþiliksiz ve kimliksiz bir baba, hýrs ve hýncý tatmin olmuþ bir zalim babaanne vardýr. 

Genç kadýn her þeyini yitirmiþ ve periþan bir þekilde baba evine döner. Zalim kaynana hýncýný almýþ, arzusuna kavuþmuþ, timsahýn gözyaþlarý görüntüsünde artýk rahattýr.

Bu zalim kadýnýn ellerinde, anne sütüne ve sevgisine mahrum zavallý ben…

Sevgi ve merhametinden mahrum, her insanýn kiþilik ve kimliðini oluþturacak anne sütünden mahrumken ilk ayrýlýk acýmasýz ve zalim bir þekilde beni karþýlamýþtýr.

Acizliðime ve masumluðuma aldýrmayan, oðlunun bedeninden gelen ben bu zalim timsahýn diþleri arasýndan bir türlü kurtulamadým. Belki köyde, annemin sýcacýk koynunda büyüseydim bu kadar olmazdý.

Olamazdý.

Ýlk çocukluk yýllarýmý hatýrlamýyorum. Bir itin koynunda mý yoksa yýlanýn mý bilmiyorum ama bir öz ana koynunda büyümediðim bir gerçek.  Aklýmýn ermeye baþladýðý ilk genç kýzlýk yýllarýmda yaþadýklarýmýn annemin baþýna gelenlerden hiç de geri kalýr yaný yoktur.

“Ýnsanýn karakteri üzerine tesir eden kiþilik ve kimliðini kazandýðý sýfýr-yedi yaþ arasýdýr” derler. Ruhuma o yýlarda kin, nefret, intikam duygusu iþlenmiþ ki bir verem mikrobu gibi bütün ruhuma kök saldý sanki…

Kýzlar okumazmýþ. Neden okumasýnlar ki? Ýlkokuldan öteye okutulmadým. Okusaydým belki kendimi kurtarýrdým. Bir iþ bulur çalýþýrdým. Bir sütsüze kurban edilmezdim. 

Kýsýr, sýð bir cahilliðe boðulmuþ bir ailenin yanýnda sýra dýþý, hayata ve gerçeklere sýrtýný dönmüþ gayesiz, çabasýz bir hayat kime ne verebilir ki?

Sevilmeyen, lanetlenen bir kadýndan doðmayý ben istemdim. Bunu ben hak etmedim. Baba sevgisinden, ana þefkatinden mahrum olduðum bir kadýnýn kocasýndan neler beklerse onlardan da tamamen mahrumum.

      Duygulanmýþtý. Sesi titremiþ ve aðlamaya baþlamýþtý. Gözlerinden dökülen yaþlarý tutamýyordu.

Acýyan yüreðin semalarýndan göze ekelenen gözyaþlarý uzatýlan beyaz bir mendili ýslatýyordu.

Ay yükselmiþti. Deniz üzerinde birden çýkan birkaç parça siyah bulut, ayla bir o yana bir bu yana oynaþýyorlardý.

Günün sýcaklýðý bir nebze gitmiþti. Hafif bir rüzgârýn serinliði ortalýðý biraz rahatlatmýþtý. Geceye bir sýðýntý gibi giren yakýn tavernalardaki müzikler de susmuþtu.

 Sahilde ki kalabalýk çekilmiþ, kýyýda köþede arada bir sevdalýlarýn karaltýlarý kalmýþtý.  Neþe haným bir baþka þarkýsýný okuyordu deniz kenarýnda, gecenin koynunda acýlar içinde aðlayan þu kadýna gözyaþlarýna inat.

“En sonunda ben buldum aþký, derken”

“Bir zalimin elinde, oyuncak oldum.”

“Ölürüm aþkýndan, yaþayamam derken”

“Bir dönüp bakmadý, çekip giderken”

       …

“Ne verdi ki bana dertlerden baþka”

“Gencecik ömrümü çürüttü gitti”

“Belki de uslanýr diye, beklerken”

“Bakmadý yüzüme, çekip de gitti.”

…

      “Ben ne anlatayým ki bak söylenen þarký bile beni anlatýyor. Benim için yazýlýp söylenmiþ sanki.” Aðlamaya devem etti.

Gözyaþlarý belki kaderini deðiþtirmeyecekti ama dökülen gözyaþlarý bir anda olsa huzura kavuþturacaktý.

“Vedia haným; Ýçindeki iyilikleri; ölene kadar sulamaya devam edin. Dikenlerini görmezlikten gel ve her ruhta açmak üzere bir gonca gül vardýr. Her iliþki bir bahçeye benzer. Eðer yeþerip geliþmesini istiyorsan düzenli su vermelisin. Güzel tohumlar ekmeli, otlarý ayýklamalýsýn.”

“Beyine gözyaþý borcunu “nasýl ödeyebilirim?” diye sordun mu?  Gülümseme ile ödeyebilirdin. Mutluluk borcunu dizlerine yatarak ödedin mi?”

“Güneþe ve yaðmura hasret, hiç yaþanmamýþ baharlara benzeyen saçlarýnda çaresizliðini sýra sýra ördürdün mü?”

“Yürek borcunu, gül kokusu sinmiþ sýcacýk ellerinde eritiverdin mi? Can borcunu, masum titreyen ince dudaklarýna hayat öpücükleriyle ödeyemedin mi?”

“Güneþe, suya gerek yoktu. Gülümsemelerin bile yeterdi. Gül veren elde gül kokusu kalýr. Sevilen insan sevgisini insanlara veren insandýr.”

…

Erdemli-270702

...

devamý var...