...

Güneþ, aðaçlarý altýn rengine boyuyor, aðaçlarýn tepesi mavi göklere doðru hafif hafif sallanýyordu.

Minel mutfakta bulaþýkla uðraþýrken, arada bir pencereden meraklý bakýþlar fýrlatýyor, çevreyi izleyen gözlerinde merak okunuyordu. Türkiye korona virüs sebebiyle sokaða çýkma yasaðý koymasa da herkesin evde kalmasý için zorluyordu. Komutan da bir haftalýk izin için geldikten sonra fide alýmýnýn dýþýnda evden çýkmamýþtý.

Mutfak iþlerinden sonra evin önünü derleyip toplamýþ, evin önündeki koca dut aðacýnýn altýna masayý koymuþ, üzerine örtü açmýþtý. Babasý ile komutan bahçede çalýþmaya devam ediyorlardý. Açýk alana bakla ve fasulye tohumlarý ekmiþ, domates, biber ve patlýcan fideleri dikmiþlerdi.

Minel kendi kendine düþünmeye devam ediyordu. “Kadýn ve erkeðin birbirine eðilimi, insan soyunun devamý için içgüdüsel genetik algoritmasý gereði deðil mi?  Erkek aþk verip cinsellik isterken, kadýn da cinsellik verip aþk istemez mi? Bir kadýn olarak sevilmeyi, deðer verilmeyi, duygusal ihtiyaçlarýmýn karþýlanmasýndan daha doðal ne olabilir ki? Eþleþme biyolojik olsa da, evlilik kültürel bir olgu deðil mi?” diye düþünüp gidiyordu.

Elbette modern hayat ve rekabetin teþviki tüm insanlardaki gibi Minel’deki beklenti seviyesini de yükseltiyordu. Gördüðü ve tanýdýðý insanlarýn neredeyse tamamý küçük þeylerden mutlu olmayan, sahip olduklarý þeylerin kýymetini bilmeyen kimselerden oluþuyordu.

Elvin televizyon seyrediyor, Aden ise eline geçirdiði bir dergiyi karýþtýrýyordu. Minel ise öðle için ocaða yemek koymuþ, babasýyla komutanýn yorgunluk atabilmesi için çay demlemiþti. Onlarýn dönüþünü bekliyordu.

“Dünya özgürleþme ve bireyselleþme adýna aile kurumunu geri plana iterek, evlilik dýþý yaþama kapý aralasa da, yine de kadýnlar ve çocuklar en çok ezileni olmuyor muydu? Saðlýklý bireyler, saðlýklý bir aile ortamýnda yetiþmez miydi?”

“Ýþ ve eþ seçimi erkekler kadar, kadýnlar için de önemli olmalýydý. Mutluluðu için hayati bir öneme sahip olan evlilik konusunda doðru bir karar vermesi gerekmez miydi? Evlilikteki uyumun kalitesini biraz da beklentiler belirlemiyor muydu?”

“Evliliðin ortak bir proje çalýþmasýndaki uyumu gerektirdiðini düþünen kaç kiþi vardý acaba? Elbette farklý ortamlarda yetiþmiþ insanlarýn düþünce kalýplarý da farklý olacak ama beklenti ve amaçlar ayný yönde olursa baþarý kendiliðinden gelmez miydi? Evlilikte kiþilikten daha çok, beklentiler belirleyici olmuyor mu? Ýnsan alýþveriþ yaparken bile ölçüp biçer de, evleneceði zaman ‘evlilikten ne bekliyorum’ diye ölçüp biçmez mi? Zengin olmak, güzel olmak veya yüksek mevkide olmak, o insaný iyi biri yapmayacaðý gibi iyi bir eþ de yapmaz.”

Yaþlý Adam “Komutan eline saðlýk… Ýyi akýl ettin. Bundan sonra ben onlara bakarým. Ýnþallah beraber yemek nasip olur.” Komutan elini yýkayýnca, Minel ona havlu uzattý. O masaya geçerken, babasýna da havlu tuttu. “Çay demlemiþtim. Ýçersiniz deðil mi?”

“Elbette kýzým.”

Minel çaylarý katmýþ, yanýnda atýþtýrmalýk bir þeylerle komutandan baþlayarak ikram etti. Komutan “Teþekkür ederim,” sözlerine “afiyet olsun” sözleriyle cevap verdi. Türkçe öðrenmek için kendini zorluyordu.

Ablasýnýn gelip hazýra konarcasýna masa etrafýna oturmasýna aldýrmadan, onlar çay içerken, onlarý seyrediyor. Ýçinden düþünmeye devam ediyordu.  

“Evlilik; biriyle bir uzun yolculuða çýkmaktýr. Elbette beklentiler, evliliðe yüklenen anlamý da belirleyecektir. Beklentinin yüksekliði, sorunlarýn da yüksek seviyede olmasýný belirleyecektir.”

Kendi içinde bir hesaplaþma kaygýsýný güderken, zihnini düþünmekten men edemiyordu. “Minel umudunu yitirme, hep ümitvar ol!”  diyor, enerjisini asla bitirmek istemiyordu.

Umut etmek ve sevmenin dýþýndaki her þeyden vazgeçmeye razý oluyordu. Dili yüreðinde, yüreði de dilindeydi. Gönlünün dolusuyla Yaradan’a sesleniyordu. “Aþkýn ateþtir, ateþinse gül bahçesi… Ýster aþk ateþinle yak, istersen gül bahçesinde âþýk eyle…”

...

Ant. - 020420

...

Devamý var...

...