Kaldýrýmlarda yürüyen garip bir yolcuyuz aslýnda bugün varýz yarýn yokuz. Bazen içimizde kopan fýrtýnalarý gönderdiðimiz geçmiþin dokunaklý sesi ürpertir ruhumuzda biz isteme sekte, bazen mutlulukla bazen de hüzünle. Yýllardýr hiç kýmýldamadan duran duvarlar gibi, hissizleþmelerimiz bir hareketliliðini, yansýmalarýný aks etmesini bekleriz gözlerimizde, bize yakýn olan ama yüreðinde uzak olan sevdiklerimizle bazen de dost diyerekten dost olarak seçtiðimiz kiþilerin yüreðinde, ama bu beklentilerimiz sonuçsuz kalýr yalnýzlýðý yaþarýz bazen aylarca yýllarca, yan yana olsak ta göz göze olsak ta. Yalnýzlýðýmda kalmanýn bize armaðan ettiði güçsüzlüðüne çaresizliðine sýmsýký yaslanarak, bazen de kimsesiz izbe soðuk sokaklarýn taþlarýnda yol alarak bu isteðiyle kavuþmanýn ümidi ile onlara doðru yürümenin cefasýnda yol alýrýz ama nafile. Uzun zamandýr gönüllerde olmayan gönüllerin yalnýzlýða, sarýlmýþ onu bir yar gibi saranlarýn yorgunluðuna teslim olmuþ bedenlerin, hissizliði bir tokat gibi yüzümüze çarpar, lakin bunu yüreðinde taþýyanlara bu tokat nedense hiç vurulmaz, sanki hayatta tüm tokatlar, senin içindir ve senden baþkasýna vurulmazmýþ hissi ile mahzun ve üzüntülü, yoluna devam edersin! Önüne gelene çarparak, çýkýþ yolunda ilerlerken,  yalnýzlýða esir olmuþ ruhunun çýrpýnýþlarý feryadý cansýz hayali vurur düþüncelerine ama o an elinden bir þey gelmez. Ama yýlmadan ruhundaki bedenindeki inançla imanla, kat kat güçlü olan ruhunla hayallerine, yalnýzlýða son verecek olan kapýnýn kilidi olan sevginle o kapalý kapýyý açmak için yüreðindeki umut dolu imanýnýn dadýr. Bu imanýnýn sesine kulak verirsen bu yalnýzlýk mutlak son bulacaktýr. Soðuk ve yaðmurlu bir havanýn seni selamlamasýnýn izin vermemelisin boþ gözlerle anlamsýz bakan bu sahte selamý gerçek selamlara çevirmek senin yüreðinde iman dolu yüreðinde, imanýnýn içindedir. Yalnýzlýðýn bedeni ile sýmsýcak sevginin merhameti ile muhtaç gönüllerin sýðýnacaðý bir gölgelik arayanlara, sýðýnacak bir liman kucak olabilirsin,  kýþ karlarý boranlarý bedenleri dondurmasýn diye onlarý sýmsýcak saran bir evde olabilirsin, yeter ki kalbindeki imanýn sesine kulak ver, çünkü kalbine imaný yerleþtiren Rahman, onu boþ yere yerleþtirmemiþtir, Rahman boþ olaný yaratmaz, sen istemedikçe arzulamadýkça.Bunu yapmaz isen gülün renginden, güzelliðinden, kokusunu duymadan ömür son bulur. Aþkýn sesini yüreðimizdeki diðer seslerden ayýramadan atamadan ömür son bulur.  Bazen çiçeklerin hepsinin ayný zamanda yaprak açtýðýný, ayný tohumlarla tomurcuklandýðýný ve kokularýnýn da ayný olduðunu sanýr; gülle lâle, menekþeyle leylâk arasýndaki farklarý pek bilmez hepsinin zahmetsiz yetiþtiðin sanarak aldanarak ömür son bulur, geride kalanlara deðerli bir þey býrakmadan elveda diyerekten elimiz boþ döneriz Rahmanýn yanýna. Yok, oluþla kahýr oluþla… Ölümü anlamak var olduðumuzu dünyadaki amacýmýzý insanlara bakýþ açýmýzý yaþamý tüm gerçekliði ile anlamaktýr. Þýmarmamaktýr, insanlara saygýlý olmak nefsin esiri olmadan nefsi tanrýlaþmamaktýr. Tüm insanlarýn haklarýna özgürlüðüne yaþamýna saygý duymak haklarýný gasp etmeden insanca yaþamaktýr. Mala mülke makama tapmamak onlarýn esiri olmamak þehvetin esiri olmadan yaþamaktýr. Mülke tapmamaktýr. Ne oldum delisi olmamaktýr. Ölüm herkesi eþitler, Ölümden ibret almak demek ölümü anlamak demek;

2

bir ölü gördüðümüzde bir iki dakika baþýný eðmek üzüntülere bir anlýðýna gark olmak deðildir, hele ölen yakýnýmýz olduðunda bir kaç saat aðlayýp sonra tekrar dünyaya mala mülke tapmaya devam etmek demek deðildir. Hayat ölüm için, ölüm de hayat için son derece anlamlýdýr. Hayatý olmayan bir ölüm nasýl hiçlik ve yokluk demekse; ölümü olmayan bir hayat da öyledir. Ölümden ibret almak, en derin hazda, zevkte keyifte, coþkuda dahi ölüm ürpertisini kemiklerinin iliklerinde hissetmektir. Ölümden ibret almak, Necip Fazýl’ýn þu mýsralarýnda ifadesini bulmuþ ruhu, ruhunda yaþatmaktýr:

“Tahtadan yapýlmýþ bir uzun kutu
Baþ tarafý geniþ ayakucu dar
Çakanlar bilir ki bu boþ tabutu
Yarýn kendileri dolduracaklar”

Hz Muhammed(S.A.V.) l ne güzel demiþtir: ''Öðütçü istersen ölüm yeter!'' 

Açlýktan gözlerinin feri sönmüþ, dalaklarý þiþmiþ, inlemeye mecalleri kalmamýþ çocuklarý anlamaktýr ölüm. Birilerinin daha iyi yaþamasý için yok olan canlar deðildir bu canlar, bencilce despotça uygulanan zalimlikler için gelmedik bu âleme, bazen bu olanlarý seyrederken zavallýlýkla acizlik içinde yardýmcý olamadan "Ah insanlýk. Ah ölüm.. Neredesin?"diye kývranarak acizliðimizde kahýr olduðumuzda iç çekerek iken feryat edercesine geçmiþe bir gönderme yaparak, Yaralý kuþlara sahip çýkan onlarý þefkatle saran onlara bile vakýflar kuran, yuvasýz kuþlara yuva yapan yüce ruhlar nerelere gittiniz?" yok mu sizi takip eden izlerinizi takip eden hiç mi kalmadý diye! Acý ile! Gözyaþý ile!

Ýþte size kýssadan bir hisse:

Yine bu gecelerden birindedir.

Rabia Sultan yine niyazda yine namazdadýr. Fakir kulübeciðin kilidi usulca kýrýlýr ve içeri bir hýrsýz sessizce süzülür.

Daha içeri girer girmez yanlýþ bir yere geldiðini anlar hýrsýz. Çünkü bu fakir kulübecikte onun iþine yarayacak hiçbir þey yoktur. Hilal hayal bir kadýn seccadesinde namaz kýlmaktadýr.

Yine de gelmiþken boþ gitmeyelim diye eline bir iki kap kacak alarak biraz önce girdiði kapýya doðru yönelir.

Kapý yerinde yoktur.

Elindekileri aldýðý yere býrakarak tekrar kapýya yönelir. Bu kez kapý yerindedir. Kapýyý bulmuþken býraktýklarýmý alayým diyerek geri döner.

Elindekilerle yeniden kapýya yönelir kapý yine yerinde yoktur.

3

Seven aciz bir kadýnsa da sevilen her þeye kudreti yeten bir ulu sultandýr.*(1)

Hýrsýz hayret makamýndadýr, þaþkýndýr. Selamýný veren Rabiatül Adevi hýrsýza; "Rabia'nýn evinden eli boþ gitme bari þu ibrikten abdest al da iki rekât namaz kýl git" der.

Hýrsýz içinde bulunduðu durumun þaþkýnlýðý ile ibrikteki suyla abdest alýr ve namaza durur. Hýrsýz namaza durunca Rabia Sultan da duaya durur.

"Allah'ým! Bu kulun benim kapýma geldi eli boþ döndü, ben de senin kapýna gönderdim onu boþ döndürme Allah'ým!"Hýrsýz namazýn sonuna doðru göðsüne baðladýðý elinin altýndan gönül yamaçlarýna doðru tatlý bir esintinin yayýldýðýný fark eder. Taze baharlar açar yüreðinde. Namazdan sonra sadece ellerini deðil yüreðini de açar Rabbine;

"Allah'ým! Bunca yýl neden hep baþka kapýlarda dolaþtým durdum, neden senin kapýna gelmeyi akýl etmedim. Allah'ým! Ne olur bana bundan sonra onun bunun kapýsýnda yüzsuyu döktürme!"

Gözyaþlarý sel olup akar. Fakir kulübeciðin kapýsý kapansa da Hakkýn kapýsý açýlýr, Rabiatül Adevinin evinden boþ dönse de Hakkýn kapýsýndan boþ dönmez. Bu durumu gören Rabia Sultan; Allah'ým! Bu kulun bir kere kapýna geldi onu kabul ettin, bense bir ömür boyu kapýndayým böyle bir kabul görmedim" der. Ben ses yankýlanýr fakir kulübenin duvarlarýnda "Onu da senin hürmetine kabul ettik"(1) Aman ha dikkat edelim!Yaþar iken her þeye,her ana her saniyeye.Selam ve dua ile.

*1- http://yenisafak.com.tr/yazarlar/HarunTokakPazar/eli-bos-gitme/28645