Yokluğunun sancıtan beşinci yılı sevgilim
Gittikçe ağırlaşıyor sensizlik yüreğimde
Hala için için kanatıyor sanki özlemin
Benden birşeyler kopup gitti gidişinle
Yığın yığın acı oldun biriktin sonra içimde
Çığlık olup çarptın yankılandın dört duvarımda
İsyan edip savaşlar açtım bazen kendi kendime
Hatta yenik üştüm her seferinde yokluğuna
Göz pınarlarımdan yeniden yeniden titreyerek akıp
Yalnızlığımın boşluğuna düştün defalarca sevgilim
Ahh ne resimlerine bakmak yetiyor
Nede anılarımızı düşünmek avutuyor sevgilim
Ağır yaralı kalmış bütün yaşanmışlıklarım
Kan kaybediyor içimde bütün umutlarım
Tükenip bir bir yok oluyor bütün baharlarım
Ve
Biliyormusun sevgilim
Yokluğunda hep hazan olarak kalıyorum
Hasretinden sararıp soluyorum
Her sonbaharda
Kuruyup dökülen yaprak misali.
Songül BÜYÜKPINAR
