Bir seher vakti ayrýlmak isterdim
Bu þehirden.
Caddeler uyurken,
Bomboþ sokaklar beni seyrederken.
Tren son sirenini çalarken,
Hoþça kal sevdiðim derken,
Senden de habersiz
Ama senle giderken,
Bir seher vakti ayrýlmak isterdim
Bu þehirden.
Ve seni anlatmak isterdim,
Vardýðým her istasyonda,
Her durakta, her limanda,
Raylara, yollara, dalgalara,
Ve o þehrin insanlarýna,
Seni anlatmak isterdim.

Bir seher vakti ayrýlmak isterdim
Bu þehirden.
Bir ceylanýn avcýdan kaçtýðý gibi,
Aðýr aðýr bir kar yaðarken.
Gezdiðimiz yollara son kez bakarken,
Senden de habersiz
Ama senle giderken,
Bir seher vakti ayrýlmak isterdim
Bu þehirden.

Ve seni anlatmak isterdim,
Tutunduðum her dala,
Kokladýðým her çiçeðe,
Akasyaya, begonyaya, manolyaya
Ve bütün dünyaya
Seni anlatmak isterdim.

Bir seher vakti ayrýlmak isterdim
Bu þehirden.
Ulu Cami’den sabah ezaný yükselirken,
Ve tabyalardan yankýlanýrken naðmeler,
Palandöken’den kar sularýyla abdest alýrken,
Fýsýldarken Çifte Minareler’e seni sevdiðimi.
Senden de habersiz
Ama senle giderken,
Bir seher vakti ayrýlmak isterdim
Bu þehirden.
Ve seni yazmak isterdim
Göz yaþlarýmla
Daðlara, baðlara, çaðlara
Ve bütün ovalara
Sessiz ve sensiz…
Seni yazmak isterdim.


KAYNAK: Mustafa Ýsmet KESKÝN, Yýldýzlar Düþerken Penceremize, Gündüz Kitapevi Yayýnlarý, Ankara,2008