Ýyice kararmýþtý ortalýk. Sesler dinmiþti en kuytu köþelerde. Belli belirsiz düþüncelerle ve ýslak çamurlu bir mevsimde nefes alýp veriyordum.  Kimin gözyaþlarýydý bu göklerden gelen? Bu insanlar, bu evlerin gerçek sahibi kimdi?

Hýzlý adýmlarla uzaklaþýyordum sokaðýmdan. Beni görünce her zaman havlayýp ortalýðý yýkan köpek bile ýslak sýçana dönmüþtü yaðmurda.  Gözlerinin ucuyla baktý sadece ben geçerken. Hastanenin köþesine geldiðimde taksinin birisi hastane bahçesine bir müþteri býraktý. Daha da hýzlanmýþtým. Bir an evvel gitmek istiyordum. Bu arada taksinin yavaþlama sesini duydum arkamda. Tanýyordum bu adamý. Bir ara gece geç saatte otobüsten inmiþtim bir bayram dönüþü. Çarþý meydanýnda in cin top oynuyordu. Evim uzak olduðu için valizlerimi taþýmayý göze alamadým. Ýki valiz bir de babaannemin bir küp dolusu asma yapraðý koyduðu koskoca bir poþet vardý. Sanki evde her gün yaprak sarmasý yiyormuþum gibi koymuþ caným babaannem. O kadar ýsrar etmeme raðmen;

‘Oðlum abingil gelir nasýl olsa yengen sana sarar götür bunlarý’ demiþti.

Bunlarý düþünürken sanki koca arabayý görmemiþim gibi korna çaldý adam bir de. ‘Islanýrsýn’ dedi. Bu lafý ikinci duyuþumdu bu. Hiç ses etmeden atladým arabaya. Binerken ayaðýmýn çamurlarý bastýðým her yeri mahvetmiþti. ‘Yolculuk var herhal’ dedi gülerek. Zaten bu hayatta en sýkýldýðým, az samimi insanlarýn gülerek laf söylemesiydi. ‘Yok, öylesine’ dedim ve saðýma soluma baktým. Konuþmak istemiyordum. Hiç kimsenin sesini bile duymak istemiyordum. Neler oluyordu bana böyle. Ýyice ruh hastasý olup çýkmýþtým. Durduk yere nefret ediyordum insanlardan. Bana iyilik eden insanlara bile tahammülüm kalmamýþtý artýk.

Çarþý meydanýna varmýþýz bile çoktan. Yolun kenarýnda durdu hiç ses etmeden. Saðol bile diyemedim adama inerken -sanki adam intikam almýþ gibi- su birikintisinin yanýnda durmuþ; iner inmez ayaðým ayakkabýnýn yarýsýna kadar suya girdi. Sinirimden hiçbir þey diyemedim. Arabanýn kapýsýný örterken ‘ eyvallah’ dedim ve otogara doðru yürüdüm.

Ýlçe otogarlarý kadar korkunç bir þey yoktur herhalde bu hayatta. Dýþarýda titreye titreye sigara içen insanlar (yeni baþladý bu önceleri içerilerde içip ciðerimizi …di), yerlerde gizli su birikintileri ve her türlü kokunun burnunuza ayrý ayrý gelip iþkence çektiðiniz yazaneler. Bir de katran gibi, bayat ötesi çay var tabi.

Koskoca otogarda iki tane köy minibüsü haricinde hiç bir þey yoktu. O kadar sessizdi ki ortalýk, yazanenin kapalý olduðu geldi aklýma. Ama niye kapatsýnlar ki? Hafta sonu deðil Pazar deðil. Yok, kapalý deðildi. Buhardan yazanenin içi görünmüyordu. Kapýyý açýp sanki acelesi varmýþ gibi hýzlý hýzlý içeri girdim. Orta yerde bir soba vardý ve gürül gürül yanýyordu. Beyaz bir floresan lambasý altýnda kendinden büyük bir valizi olan genç bir kýz ve gazete okuyan býyýklý bir adam vardý. Bilet kesen adam da yüksekçe kürsü gibi birþeyin arkasýnda bana bakýyordu. Çantamý ve elimdeki poþeti sobanýn yanýndaki sandalyeye býraktým.

‘Selamýn aleyküm usta. Otobüs ne zaman gelir?’ dedim yüzümdeki sularý silerek. ‘dokuz kýrk abi’ dedi. Çilden yüzü kýpkýrmýzý olmuþ, kýrmýzý kirpikleriyle önce yüzüme sonra önüne baktý. Bileti kesti ‘ otuz lira abi’ dedi. O kadar ýslanmýþým ki  cebimdeki para da sýrýlsýklam olmuþtu. Elli lira çýkardým, aldý. Çekmecesini açtý, beþ lira ve bir sürü bozuk paranýn haricinde hiçbirþey yoktu.

‘ Ben þunu bozduruyum abi’ dedi. Sobanýn yanýna oturdum. Elindeki tablet pc gibi telefonuyla oynayan kýz ikide bir gözlerimin içine bakýp duruyordu. Yazaneci çocuk tam dýþarý çýkacakken, ‘çay içer misin abi?’ diye sordu. ‘Ýçerim saðol’ dedim. Sonra diðerlerine de sordu. Kýz çay istemedi, gazete okuyan adam da kafasýný salladý istemem diye.

Dýþarýda yaðmur dinmek üzereydi. Ben ise nereye gideceðini bile henüz bilmeyen ýslak çamurlu bir mevsimde kendimi kandýrýp duruyordum.

                                                                     Devam edecek…

(Uzadýkça uzuyor elimde deðil J ama üçüncü de noktayý koyacaðým özür J)