‘’Tamam da üç gün üstü üstüne düðüne gidilmez ki!’’

Geçenlerde bir telefon geldi bana. Numarasý kayýtlý olmayan lakin tanýdýðým birisi. Açtým;

-Efendim Adnan Abi.

-Mehmet Bey Perþembe günü düðünümüz var buyurun gelin. Kusura bakmayýn davetiye yetmedi. Onun için telefonla davet ettim çoðu eþi dostu ahbabý.

Buyur buradan yak! Hayatta en sevmediðim bir yere davetiyesiz gitmek. Sonra aklýma neler neler geliyor iþte. Adam cimrinin teki miydi de az davetiye bastýrdý? Yoksa uzaktan pek sallamadýðý insanlara davetiye vermeye tenezzül etmediði için mi? Tamam da kardeþim eðer davetiyen kalmadýysa beni davet etme! Zaten sevmediðim bir adamsýn. Hani rahmetli Kemal Sunal’ýn:

-Merhaba Mülayim abi.

-Merhaba caným. Bu herifi de hiç sevmem!

Diyalogu geçen filmi gibi. Çoðu zaman yolda görsek birbirimizi selam dahi vermeyiz. Zaten beni aramasýna da þaþýrdým gerçekten. Þimdi diyeceksiniz ki gitmeye mecbur musun? Efendim evli olanlar bilir. Evdeki eþiniz bir düðüne gitmeye hazýrlandý mý Allah muhafaza! O sýra meclisin tatile girmesi lazým, okullarýn tatil olmasý lazým, trafiðin bomboþ olmasý lazým, dünyada savaþlarýn durmasý lazým… O düðüne gidilmesi için bütün engellerin ortadan kalkmasý lazým. Eðer ecelinize susadýysanýz gitmek istemediðinizi söylersiniz. Ondan sonra bir aylýk süre içinde, en az on sene daha yaþlanýrsýnýz, saçýnýzdaki aklar biraz daha artar. Tabi dökülmezse…

Adama dedim ki:

-Tabi ki abi geliriz. Hayýrlý uðurlu olsun.

Gittim eþime söyledim. Aslýnda söylemesem haberi olmayacaktý demeyi çok isterdim. Ama haberi zaten vardý. Düðüne davet eden adamýn yeðeni ile bizim haným arkadaþ olduðu için, bizim hanýmýn düðünden bir hafta önceden zaten haberi vardý.

O gün geldi çattý. Efendim bir süslenmeler iki de bir elbiseler giyip çýkarýp bana ‘’olmuþ mu?’’ diye sormalar. Zaten bütün erkeklerin ortak sorunu bence, kadýnlarýn bize ‘’olmuþ mu?’’,  ‘’yakýþmýþ mý?’’ diye sormasý deðil! Biz onlara güzelce cevap verince, ‘’yok ya bu olmadý deðil mi, yemin et!’’ cümlesinden sonra tekrar baþka bir elbise giymeleri… Bu kýsýr döngüyü ‘’Eee yeter artýk bu çok yakýþtý geç kalýyoruz hadi çýkalým artýk!’’ cümlesi kýrýyor genelde. Aslýnda ne zamandýr aklýmda. Biz kadýnlarý beklerken heyecanlanmadan ‘’hadi çýkalým artýk’’ demeden akýllý uslu otursak ne olacak merak ediyorum. Belki de düðüne geç kalacaklar. O da bizim iþimize gelmez mi? Dur bir dahakine bunu denemek istiyorum.

Çoluk çocuk düþtük yola. Ýlçede yaþadýðýmýz için her yer yürüme mesafesinde. Oðlaný baston çocuk arabasýna oturttuk. Gündüz uyumadýðý için yavrucak hemencecik uyuyuverdi. Düðün evi de öyle bir yerde ki, ilçenin kuzeyindeki tepenin baþýnda. Daða týrmanýr gibi soluk soluða yürüyoruz... Arada keçiler mi yoksa katýrlarýn yaptýðý gibi mi pek bilemiyorum; tam dikine çýkmadan arada bir yanlamasýna sokak deðiþtirerek yürümeye devam ediyoruz. Lisenin oraya geldiðimizde orkestra çalgý sesi daha da arttý. Terden atletim sýrtýma yapýþmýþtý zaten. Düðün evi lisenin hemen arkasýnda. Ev o kadar tuhaf bir ev ki, üç katlý eski bir ev! Apartman falan deðil. Hepsinin giriþi ayrý ayrý. Sanki üç tane müstakil evi üstü üstüne koymuþlar gibi. Evin konumu da bir felaket zaten. Bahçesi olmadýðý gibi ev tam yolun köþesinde. Ýlçenin içinden geçip yukarýda küçük bir Çerkes köyüne giden yolun tam dönemecinde. Evin önüne bir orkestra koymuþlar. Kadýnlar bir tarafta oturmuþlar yolu tam kapatmadan, diðer tarafta ise bir kýsmý camekanlý kapalý bir yerde yemek piþirmiþler, diðer kýsýmda ise araba garajý gibi bir yerde masa sandalye koymuþlar erkekler otursun diye. Gelir gelmez düðün sahibi Adnan bizi karþýladý.

-Hoþgeldiniz Mehmet Bey. Dedi müzik gürültüsünden belli belirsiz.

Bende:

-Hoþbulduk. Dedim ama duyulmadý pek.

Adam anlamýþ olacak ki baþýný salladý elimi tutarak. Elimi býrakmadan ‘’gelin yemek yiyin önce’’ dedi uykusuzluktan çatlamýþ, kýzarmýþ gözleriyle. Biz olmaz desek de girdik o dediðim dükkan gibi bir yere. Bizden baþka içeride kimseler yoktu. Herkes yemeðini yedi de sadece biz kalmýþ gibi herkes bize bakýyor dýþarýdan gibi geldi. Beyaz, köpükten bir ‘tabldot’ dedikleri saçmalýðýn içinde yemeðimiz geldi. Üç dört tane metalimsi tat gelen yaprak sarmasý, beyaz hafif soðuk yayla çorbasý gibi bir þey, lapa bir pirinç pilavý ve de sulu köfte tarzýnda bir yemek. Bana düðün yemeði deðil de öðrenci yurdunda çýkan yemekler gibi geldi. Biraz ondan biraz ondan alýp yiyip kalktýk masadan. Eþim kadýnlar tarafýna geçti, bende o araba garajý gibi olan yere oturup oynayanlarý, halay çekenleri izliyordum. Bir ara baktým, bizim haným çoktan halayýn içine karýþmýþ. Müzik çaldýðýný zanneden orgun baþýnda iki kiþi vardý. Hem ellerindeki sigaradan birer nefes çekip hem de boðuk boðuk sesleriyle, þarký desen deðil, türkü desen deðil bir þeyler söylüyorlardý. Her þeyi o önlerindeki elektonik klavyeli aletten yapýyorlardý. Eskiden orkestra deyince davul, zurna, baðlama varsa keman, trampet gibi müzik aletleri gelirdi. Þimdi iþin kolayýna kaçmýþlar, bütün müzik enstrümanlarýnýn sesi sadece tek bir aletten çýkýyor. Adam resmen klavyenin tuþlarýndan zurna sesi çýkardý gözlerimin önünde.

Uzun yýllar bu ilçede kaldýðým için artýk herkesi hemen hemen tanýyorum. Yanýma gelip baðýra baðýra ‘’nasýlsýn meemet beey’’ diyorlar, bende ‘’iyiyim saðol’’ diyorum baðýra baðýra. Ara sýra karton bardaklarda çay ikram ettiler, hepsinde aldým içtim. Çayý güzel demlemiþler hayret ettim. Normalde o kadar çok çay içmem ben. Düðünü sokak ortasýnda yaptýklarý için, ikide bir arabalar halayýn ortasýndan geçtikçe gülesim geliyordu. Arabalar yavaþça yaklaþtýkça halay oynayanlara doðru, halayý hiç bozmadan kenara çekiliyorlar, sonra tekrar devam ediyorlardý. Normal bir sokak olsaydý belki sokaðýn baþýný sonunu kapatýrlardý ama evin konumu öylesine kötüydü ki, o dediðim köye giden baþka yol yok. Herkes oradan geçmek zorunda.

Tam dört saat boyunca tepinip duran insanlarý seyrederken, arada gözlerim karþýda sapsarý doðan, yükseldikçe beyazlayan dolunaya takýldý. Bulutsuz dolunaylý bir aðustos gecesi hayatýmýn en tuhaf diyebileceðim düðününde, bedenim oradaydý ama aklým çocukluðumdan baþlayýp bu seneye kadar zaman yolculuðu yaptý. Sesler kesildi ara sýra, gözlerim daldý dolunaya bakarken. Kimseler yoktu yanýmda. Sanki orada düðün yoktu da, sessizce oturuyordum gece sokak ortasýnda. Arada sýrada gözlerimi üç dört saniye uzun kapatýp, açtýðýmda sanki burada olmadýðýmý, büyümediðimi, yýllarýn geçmediðini hayal edip durdum.

Sonunda orkestra sustu, ayaða kalkýp terli insanlarýn arasýndan eþimin yanýna gittim.

-Hadi gidelim dedim.

O, dört saat boyunca oynayýp halay çekmenin verdiði, kendine göre ‘’tatlý yorgunluk’’ la, sýrýtarak:

-Hadi gidelim. Dedi.

Gelirken çocuk uyuyunca düðün evinin giriþ katýnda bir odaya yatýrmýþtýk. Maþallah hiç uyanmadan uyumuþ kerata. Çocuðu arabasýna oturtunca hemen uyandý. Düðün sahiplerine veda edip giderken, eþim bir ara elimi tuttu. Yüzüme sýrýtýp:

-Yarýn kaçta gidelim? dedi.